Κατηγορία: ΑΣΕ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

Οκτώβρης 2016

Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά

Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια

Η βία εξασφαλίζει: Όπως ακριβώς είναι έτσι θα μείνει

Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυρίαρχων

Και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα: Τώρα εγώ πρώτη ξεκινάω…

Bertolt Brecht, Εγκώμιο στη Διαλεκτική

 Ύστερα από το ξεπούλημα του περήφανου ΟΧΙ που είπε ο λαός μας στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 και την ψήφιση του νέου (3^ου κατά σειρά) μνημονίου από την «αριστερή» κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όλοι μας βιώνουμε την ανεργία, τη φοροληστεία, τις νέες επιθέσεις στα κοινωνικά δικαιώματα της Υγείας και της Παιδείας, την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη νέα καταβαράθρωση των μισθών και των συντάξεων πείνας, πολιτικές που αποζητούν το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος της πλουτοκρατίας, μέσω των πολιτικών επιταγών κυβέρνησης, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ. βυθίζοντας την κοινωνική πλειοψηφία στην ανεργία, την απόλυτη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Η προσπάθεια κατάργησης δικαιωμάτων και ελευθεριών, οι συμπεριφορές ολοκληρωτικού αυταρχισμού στο δημόσιο βίο της χώρας και η ανοχή στη δράση των φασιστικών ναζιστικών οργανώσεων είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της ραγδαίας διαδικασίας εκφασισμού των φιλελεύθερων κοινοβουλευτικών δημοκρατιών.

Το Σχολείο σήμερα!!!!

Με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα το Υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση επιχειρούν να μας πείσουν ότι τα σχολεία λειτουργούν «άψογα» από τις 12/9 επικαλούμενη την επιστροφή στην «κανονικότητα» της μνημονιακής πολιτικής που ακολουθούν και εφαρμόζουν και στο χώρο της Δημόσιας Εκπ/σης. Πρόκειται για μια κανονικότητα που μετατρέπει το σχολείο σε κέντρο διερχομένων, εκπαιδευτικών περιπλανώμενων και σαστισμένων που τρέχουν αλλόφρονες να συμπληρώσουν κενά για να «λειτουργήσει» στοιχειωδώς το υπό διάλυση αγαθό της Δημόσιας Παιδείας. Μαθητές στοιβαγμένοι σε υπερπληθωρικές τάξεις αγωνίζονται ασυνείδητα αλλά πεισματικά να κρατήσουν το δικαίωμα στην ευτυχισμένη αθωότητα της παιδικής ηλικίας και εκπαιδευτικοί που ψάχνουν να βρουν πως χάθηκε ακόμα περισσότερο η σταθερότητα του ωραρίου τους και ελαστικοποιήθηκε η εργασία τους με ανυπολόγιστες συνέπειες για το παιδαγωγικό και διδακτικό τους έργο.

Ο υπουργός κατάφερε να διαιωνίσει το σχολείο των περικοπών, το σχολείο που η παιδαγωγική αντικαθίσταται από την κατακερματισμένη γνώση της δήθεν εξειδίκευσης, το σχολείο «χυλός» όπου όλοι μπορούν να διδάσκουν τα πάντα με στόχο να βγαίνει το ωρολόγιο πρόγραμμα χωρίς μόνιμους διορισμούς και προσλήψεις αναπληρωτών, το σχολείο των υποκριτικών δράσεων ωραιοποίησης του αποκρουστικού προσώπου της ημιμάθειας και της προετοιμασίας των αυριανών αναλώσιμων απασχολούμενων, το σχολείο του αποκλεισμού των λειτουργικά και κοινωνικά ευπαθών, το σχολείο της παραγωγής του «υλικού» που θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης: το σχολείο της φτώχειας και της μιζέριας για τους πολλούς και δευτεροκλασάτους.

Τα διαδοχικά κύματα προσλήψεων αναπληρωτών που καταλήγουν σε «αεράκι»  νομιμοποιούν τη «μονιμοποίηση της αδιοριστίας» και παγιώνουν την κουλτούρα της κινητικότητας και της ελαστικής εργασίας στη συνείδηση των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας, ενώ χιλιάδες εκπαιδευτικοί (δάσκαλοι και εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων) που μέχρι πέρυσι δούλευαν σήμερα βρίσκονται στα αζήτητα της ανεργίας. Ταυτόχρονα τα μέτρα και οι πολιτικές της κυβέρνησης στο χώρο της Παιδείας λειτουργούν διαλυτικά στη συνοχή του σώματος των συλλόγων διδασκόντων αλλά και στην παιδαγωγική σημασία του σταθερού προσώπου στην παιδαγωγική σχέση μαθητή –εκπαιδευτικού. Όλα στον αέρα λοιπόν για να προτάσσεται η λογική του «εγώ» στη θέση του επικίνδυνου «εμείς».

Το ολοήμερο Δημοτικό Σχολείο και Νηπιαγωγείο διαλύονται με τις νέες ρυθμίσεις του Υ.ΠΑΙ.Θ., χάνοντας όποια έννοια παιδαγωγικής διάστασης είχαν, ενώ το ΥΠ.Π.Ε. Θ. υποδαυλίζει τις εντάσεις και τους ανταγωνισμούς μεταξύ των εκπαιδευτικών χρησιμοποιώντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» προκειμένου να περάσει και να εδραιώσει την πολιτική του που στόχο έχει την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εκπαιδευτικών και τη φαλκίδευση των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών μας.

Όχι στις Παγίδες και τον εφησυχασμό.

Το Κίνημα οφείλει να ανασυνταχθεί!

 Ποιος φταίει σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς

Ποιος φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι

Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί

Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει

Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;

Γιατί οι νικημένοι του σήμερα , είναι οι νικητές του αύριο

Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα![3]

Bertolt Brecht, Εγκώμιο στη Διαλεκτική

Για αυτό που μας αξίζει και που ονειρευόμαστε και όχι για μια πραγματικότητα εντός των συνόρων του δικού τους «ρεαλισμού».

Μιλάμε για τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών, τις μορφωτικές και κοινωνικές ανάγκες των παιδιών, τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Πολιτικά αποτελεσματικό και επικίνδυνο είναι εκείνο το κίνημα που σταθερά διεκδικεί όλο τον πλούτο που έχει παράξει ο κόσμος της εργασίας. Διεκδικεί τη ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων, με τον αγώνα ενάντια στην ανεργία για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, με ακώλυτη βαθμολογική – μισθολογική εξέλιξη, με αποκατάσταση των μισθολογικών απωλειών και λιγότερο χρόνο αλλά και χρόνια εργασίας, με 15% για την Παιδεία, με τους απαραίτητους μαζικούς μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών, με οργανικές θέσεις για όλους και με κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα.

Σ’ αυτή τη συγκυρία γίνεται ακόμη πιο έντονη η ανάγκη παρουσίας ενός συνδικάτου αποφασισμένου να ξεκινήσει ανένδοτο αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής-αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Για να συμβεί αυτό πρέπει εμείς οι εκπαιδευτικοί της τάξης να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να αγωνιστούμε για την αλλαγή του γενικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και της Δ.Ο.Ε..

Το εκπαιδευτικό κίνημα μπορεί και οφείλει να συμβάλλει στη δημιουργία  ενός πλατιού, ενωτικού, κοινωνικοπολιτικού και αγωνιστικού μετώπου που θα παλέψει για την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών και των κυβερνήσεων που τις εφαρμόζουν, την απαλλαγή από τους πάτρωνες της αντεργατικής–αντιεκπαιδευτικής πολιτικής των Ε. Ε. και Δ.Ν.Τ., οργανώνοντας μαζικό συντονισμένο αγώνα , μέσα από τις Γεν. Συνελεύσεις των Συλλόγων και των σωματείων , στην εκπαίδευση, στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, σε όλη τη δοκιμαζόμενη κοινωνία.

Γιατί συμμετέχουμε στις εκλογές για τα Υπηρεσιακά Συμβούλια!

Τα Υπηρεσιακά Συμβούλια (ΚΥΣΠΕ – ΑΠΥΣΠΕ – ΠΥΣΠΕ ) αποτελούν όργανα της Διοίκησης, που με την επίφαση μιας δήθεν δημοκρατικής λειτουργίας με τη μειοψηφική συμμετοχή των αιρετών εκπροσώπων των εργαζομένων, επιδιώκουν την εξασφάλιση της ακώλυτης λειτουργίας του διοικητικού μηχανισμού για την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής σε επίπεδο στελέχωσης, υπηρεσιακών μεταβολών, μεταβολών στη λειτουργία των σχολικών μονάδων, κλπ..

Στο πλαίσιο αυτό η συμμετοχή των αιρετών δεν μπορεί να έχει αποφασιστικό χαρακτήρα-αντίκρισμα στη λήψη των αποφάσεων. Αντίθετα χρησίμευσε στη δημιουργία ενός καθεστώτος πελατειακών σχέσεων και αδιαφάνειας  που εξυπηρέτησε τους στόχους της Διοίκησης, δια μέσου των εκπροσώπων  του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Τη διετία 2014 – 2016 το εκπαιδευτικό κίνημα δημιούργησε συνθήκες απορρύθμισης του μπλοκ Διοίκησης και κυβερνητικού-γραφειοκρατικού συνδικαλισμού με την εκλογή στη θέση του αιρετού ενός εκπροσώπου του ανεξάρτητου ταξικού ρεύματος σε όλα τα ΠΥΣΠΕ της Αττικής και σε πολλά ΑΠΥΣΠΕ απειλώντας την ηγεμονία των κυβερνητικών παρατάξεων.

Αυτή τη διετία η Διέξοδος Αγωνιστική Συσπείρωση εξέλεξε για δεύτερη φορά αιρετό στο ΠΥΣΠΕ Β΄ Αθήνας. Η διετής θητεία υπηρετήθηκε από δύο συναδέλφους μας (τακτικό και αναπληρωματικό) εφαρμόζοντας την εναλλαγή. Αυτοί λειτούργησαν στην κατεύθυνση της ανάδειξης των προβλημάτων  που προκαλούν οι σχεδιασμοί και οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης και της Διοίκησης της Εκπαίδευσης, ασκώντας έλεγχο και ενημερώνοντας τους συναδέλφους και την κοινωνία, αποκαλύπτοντας και καταγγέλλοντας αυθαιρεσίες, παράνομες ενέργειες της Διοίκησης και αδιαφανείς διαδικασίες, αρνούμενοι να επικυρώσουν  παράτυπες και παράνομες τακτικές τόσο στο επίπεδο της υπεράσπισης των εργασιακών-συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών όσο και των μορφωτικών και εκπαιδευτικών δικαιωμάτων και των αναγκών των μαθητών και της Δημόσιας-Δωρεάν εκπαίδευσης. εξαθλίωση.

Έδρασαν σε συνεργασία και συντονισμό με τους Συλλόγους Εκπ/κών Π. Ε. της Β΄Αθήνας, εφαρμόζοντας τις αποφάσεις των Δ.Σ. και των Γ. Σ. και υλοποιώντας κοινές δράσεις, κινητοποιήσεις και παραστάσεις διαμαρτυρίας για προβλήματα που αφορούσαν στη λειτουργία των σχολικών μονάδων, στις εργασιακές συνθήκες των εκπαιδευτικών, στον αγώνα ενάντια στην εφαρμογή των αντεργατικών – αντιεκπαιδευτικών πολιτικών στο χώρο της Δημόσιας Εκπ/σης, στον αγώνα ενάντια στις πειθαρχικές διώξεις .

Οι ξυλοπόδαροι του κυβερνητικού συνδικαλισμού και η εύθραυστη ισορροπία τους: Να τους ανατρέψουμε!

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που έγινε……ΠΑΣΟΚ ξεπουλώντας ιδέες, αγώνες και ελπίδες ενός ολόκληρου λαού στο βωμό του κυβερνητισμού και της πλήρους συνθηκολόγησής του με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού, αποδεχόμενος να γίνει όργανο και εφαρμοστής των ίδιων νεοφιλελεύθερων αντιλαϊκών πολιτικών που μέχρι πέρυσι αποδοκίμαζε, έχει το θράσος να κατεβάζει ψηφοδέλτια (όπως το ψηφοδέλτιο της ΕΡΑ που διεκδικεί την ψήφο των συναδέλφων και στο ΠΥΣΠΕ Β΄Αθήνας) για να «υπερασπιστεί» τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζόμενων που ο ίδιος ξεπουλάει!

Το ΠΑΣΟΚ, που έγινε «Δημοκρατική Συμπαράταξη»  διασχίζοντας έναν κατάξερο Ελαιώνα στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου για να καταλήξει (πριν διαλυθεί) μία μικρή λακουβίτσα, αντικατοπτρίζεται στα γαλαζοπράσινα ΑΚΣΥΑκά λασπόνερα του βάλτου με τους πρώην πρίγκιπες βατράχους, που όμως πια δεν μπορούν να ξεγελάσουν καμιά πριγκίπισσα και ρίχνουν νερό στο μύλο της δεξιάς και της Δ.Α.Κ.Ε.

Η Δ.Α.Κ.Ε., πανηγυρικά απούσα, εκκωφαντικά σιωπηλή, μεγαλοπρεπώς ανύπαρκτη απέναντι στη βαριά  τραυματισμένη καθημερινότητα του σχολείου και των εκπαιδευτικών απέδειξε για άλλη μια φορά πως ο βασιλιάς είναι γυμνός. Από το σκοτεινό της παρασκήνιο ωστόσο κάνει ό,τι περνά από το χέρι της, για να εξυπηρετήσει τα καταστροφικά σχέδια των πατρώνων της, προετοιμάζοντας την έλευση του Κ. Μητσοτάκη, προσπαθώντας να αποκρύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της νεοφιλελεύθερης εκπαιδευτικής πολιτικής που και η ίδια αποδέχεται και προωθεί.

Να φέρουμε τα Πάνω Κάτω!

Οι υποψήφιοι της ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ με τη συμμετοχή μας στις εκλογές ΠΥΣΠΕ Β΄ Αθήνας:

• Στοχεύουμε στην ανάπτυξη της κινηματικής δράσης και όχι στη συνδιαχείριση της κυβερνητικής αντιεκπαιδευτικής πολιτικής που εφαρμόζουν οι εκπρόσωποι του κρατικού συνδικαλισμού της συνδιαλλαγής.
• Ασκούμε έλεγχο, αποκαλύπτουμε, καταγγέλλουμε τις αυθαιρεσίες, τις παράνομες ενέργειες, την αδιαφάνεια, το «κράτος εν κράτει» της Διοίκησης.
• Ενημερώνουμε τους συλλόγους μας και αναδεικνύουμε στους συναδέλφους και την κοινωνία τα προβλήματα που συσσωρεύει η κυβερνητική πολιτική, το Υπουργείο και η Διοίκηση.
• Υλοποιούμε τις αποφάσεις του Δ.Σ. και των Γενικών Συνελεύσεων των συλλόγων μας.
• Εφαρμόζουμε τη λογική της εναλλαγής και μέσα στα πλαίσια της διετούς θητείας και την επιστροφή στην τάξη των αιρετών μας μετά τη λήξη της θητείας τους.

Στις 2 Νοέμβρη 2016 διεκδικούμε την εκλογή μας στο ΠΥΣΠΕ Β΄Αθήνας

Γκρεμίζουμε:

• Τον κρατικό συνδικαλισμό της συνδιαχείρισης και της συναλλαγής
• Τα δεκανίκια της εξουσίας που νομιμοποιούν την αναξιοπρέπεια και την υποταγή
• Την πολιτική που βγάζει στην παρανομία τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών, τα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών, την παιδαγωγική ελευθερία και τη δημοκρατία

ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ. ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

ΔΙΕΞΟΔΟΣ Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ

Ψηφοδέλτιο του Ανεξάρτητου-Ριζοσπαστικού Συνδικαλισμού

1. Ατζέμης Αργύρης, Δάσκαλος, 5ο Αμαρουσίου
2. Βαγενά Αλεξάνδρα, Δασκάλα, 8ο Αμαρουσίου
3. Βαρσόπουλος Βασίλης, Δάσκαλος, 9ο Ν. Ιωνίας
4. Γιαννετοπούλου Αγγελική, Δασκάλα Ειδ.Αγωγής, 7ο Χαλανδρίου
5. Γκόλφη Ανδρονίκη (Νίκη), Αγγλικών, 6ο Μετ/σης
6. Δημητρίου Δημήτρης, Δάσκαλος, 4ο Βριλησσίων
7. Δημοπούλου Αικατερίνη, Νηπιαγωγός, 2ο Ηρακλείου
8. Ιωσηφίδου Άννα, Φυσικής Αγωγής, 1ο Πεύκης
9. Καββαδία Φωτεινή, Δασκάλα, 3ο Αμαρουσίου
10. Καραμήτρου Χρυσάνθη, Δασκάλα, 9ο Χαλανδρίου
11. Κοκκινομηλιώτης Γεώργιος, Δάσκαλος 8ο Αμαρουσίου
12. Κουκουβίνου Βασιλική (Βάσυ), Δασκάλα, 5ο Αμαρουσίου
13. Κώτση Αγαθή, Νηπιαγωγός, 14ο Ηρακλείου
14. Μοναστήρας Κώστας, Δάσκαλος, 2ο Κηφισιάς
15. Μπόζα Ελευθερία, Δασκάλα, 3ο Ν. Ιωνίας
16. Οικονόμου Βασίλειος, Δάσκαλος, 1ο Ειδ. Αμαρουσίου (Σικιαρίδειο)
17. Παπαγεωργίου Ιωάννης, Δάσκαλος, 4ο Κηφισιάς
18. Παπασπύρος Νικόλαος, Δάσκαλος, 4ο Χολαργού
19. Πολυχρονιάδης Δημήτριος, Δάσκαλος, 1ο Αμαρουσίου
20. Σταμούλου Παναγιώτα, Δασκάλα, 1ο Αμαρουσίου
21. Σταυροπούλου Άννα-Μάγια, Νηπιαγωγός, 9ο Αγίας Παρασκευής
22. Συνοδινού Σοφία, Μουσικός, 3ο Μελισσίων
23. Τολιάκης Βασίλης, Δάσκαλος, 3ο Μελισσίων
24. Τσισμαλίδου Ιωάννα, Δασκάλα, 15ο Αμαρουσίου
25. Χαψής Χρήστος, Δάσκαλος, 1ο Μελισσίων

Το ψηφοδέλτιο στηρίζουν:

Διαμάντη Εύα (Θεατρικής Αγωγής – Αναπληρώτρια) 1ο Δ.Σ. Αμαρουσίου
Ηλιάκης Γιάννης (Εικαστικών–αποσπ.από τη Δευτεροβάθμια) 15ο Δ.Σ. Αμαρουσίου
Σιούτογλου Έφη (Εικαστικών–αποσπασμένη από τη Δευτεροβάθμια) 3ο Δ.Σ. Αμαρουσίου
Χριστόπουλος Βασίλης (Θεατρικής Αγωγής – Αναπληρωτής) 8ο Δ.Σ. Αμαρουσίου

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥΣ

Η κυβέρνηση πιστή στις δεσμεύσεις της ΕΕ, του Δημοσιονομικού Συμφώνου και του ΟΟΣΑ αναλαμβάνει να υλοποιήσει όλα τα μνημόνια και παγιώνει το καθεστώς της μόνιμης επιτροπείας. Υπέγραψε το μονομερές δικαίωμα στους δανειστές να αυξάνουν τα μέτρα κατά το δοκούν ανά τρίμηνο, ενώ η ίδια δεσμεύεται να θέτει στην έγκριση των «Θεσμών» κάθε ενέργεια της, ώστε να διαπιστώνεται αν συνάδει με την επίτευξη των στόχων τους.

Ο κατάλογος των «προαπαιτούμενων» που ψηφίστηκαν, το τρίτο μνημόνιο, το πόρισμα της «Επιτροπής Σοφών» και ο επερχόμενος νόμος για το ασφαλιστικό, αν επιτρέψουμε να περάσουν, θα ολοκληρώσουν την κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης και πρόνοιας και θα διαμορφώσουν μια ριζικά διαφορετική κατάσταση, όπου το δικαίωμα στην σύνταξη και την περίθαλψη θα είναι άπιαστο όνειρο για μεγάλα τμήματα εργαζομένων (ιδιαίτερα των νέων), ενώ η σύνταξη θα είναι ένα πενιχρότατο βοήθημα για τα πολύ βαθιά γεράματα.

Η φοροκαταιγίδα ενάντια στους εργαζόμενους, η ραγδαία προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων (λιμάνια, ΟΔΙΕ, αεροδρόμια, ενέργεια κλπ), η επερχόμενη επίθεση για τα κόκκινα δάνεια και την κατοικία, η μόνιμη κινητικότητα και αξιολόγηση στο δημόσιο αλλά και το νέο μισθολόγιο που έρχεται και θα αποτελέσει νέα λαιμητόμο για τις αμοιβές και τους όρους εργασίας είναι τα στοιχεία της επίθεσης ενάντια στους εργαζόμενους.

Το 3ο αντιλαϊκό μνημόνιο διαλύει τη δημόσια εκπαίδευση με την υλοποίηση των αναδιαρθρώσεων ΕΕ- ΟΟΣΑ, αλλά και με εφαρμογή των προηγούμενων νόμων του «νέου σχολείου» και του ν. 4186/2013 του Αρβανιτόπουλου. Οκτώβρης με χιλιάδες κενά, μηδενικούς μόνιμους διορισμούς, μείωση κατά 10% των χρημάτων των σχολικών επιτροπών. Την ίδια ώρα ο υπουργός Παιδείας μιλά για εθελοντισμό, αξιολόγηση και αύξηση ωραρίου και το προσχέδιο του προϋπολογισμού, που ξεκινά το πηγαινέλα για έγκριση στις Βρυξέλλες, προβλέπει μείωση δαπανών για παιδεία. Ο Υπ. Παιδείας έχει το θράσος να εξαγγέλλει διάλογο και κάτω από το μανδύα του διαλόγου επιδιώκει να προωθήσει τα προαποφασισμένα μέτρα.

Η χρονιά ξεκίνησε με ένα μπαράζ δικών απέναντι σε αγωνιστές, ιδιαίτερα αυτών των αγώνων με μαχητικές μορφές από αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων που νίκησαν (ΕΛΜΕ Σάμου, Διοικητικοί ΑΕΙ, αιρετοί Γ΄ Αθήνας, οι οποίοι έχουν μηνυθεί από υποψήφιους διευθυντές μετά από τις κρίσεις των διευθυντών του 2011, κλπ).

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Οι εργαζόμενοι, ο λαός και η νεολαία είναι οι μόνοι που μέσα από συντονισμένους μαχητικούς αγώνες, μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία τους, τις συλλογικότητές τους, μπορούν να αναστρέψουν την βάρβαρη αντεργατική πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ. Αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει καλή εκδοχή και καλός τρόπος εφαρμογής των Μνημονίων.

Τώρα πρέπει να σηκώσουμε τους αγώνες ενάντια στα μέτρα που ψηφίζονται, ενάντια στα μνημόνια παλιά και νέα, ενάντια στην απόδοση όλου του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων. O δρόμος της εξυπηρέτησης του Χρέους, της ΕΕ και του ΔΝΤ, των Μνημονίων ΔΕΝ είναι μονόδρομος αλλά δρόμος καταστροφής για τους εργαζόμενους και την κοινωνία.

Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει; 

Για την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους άνεργους, τους συνταξιούχους και τη νεολαία, το κόστος της υποταγής και των μνημονιακών μονόδρομων ισοδυναμεί με την κοινωνική τους εξόντωση και τον πολιτικό τους αφοπλισμό.

Δεν ισχυριστήκαμε ποτέ ότι ο δρόμος της ρήξης και της ανατροπής είναι ανθόσπαρτος. Είναι όμως ολοφάνερο ότι το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι είναι απείρως απεχθέστερο και βαρύτερο από το τίμημα του αγώνα, της αντίστασης και της ρήξης με το μνημονιακό αστικό  καθεστώς, με την ΕΕ, το ευρώ, το ΔΝΤ και τις κυβερνήσεις τους.

Αυτός ο δρόμος της αντίστασης και του αγώνα, της ρήξης και της ανατροπής αποτελεί τη μοναδική διέξοδο για τον κόσμο της εργασίας. Αυτή την ευθύνη οφείλουμε να αναλογιστούμε και να αναλάβουμε σήμερα.

Ας απαντήσουμε με μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη συμμετοχή στα συνδικάτο σε μια περίοδο που θέλουν να χτυπήσουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τη συλλογική δράση γενικότερα.

 ΔΕ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Συμμετέχουμε μαζικά και αποφασιστικά στη ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ στις 12 ΝΟΕΜΒΡΗ και στο πανεργατικό συλλαλητήριο.

 

Πολιτικό και κοινωνικό «τοπίο στην ομίχλη».

Θαρρείς ότι η εικόνα της απόλυτης καταστροφής από το βομβαρδισμένο και μισογκρεμισμένο σχολείο της Γάζας με το διάτρητο από σφαίρες μαυροπίνακα αποτελεί τη σημειολογική απεικόνιση της σημερινής κατάστασης στο Δημόσιο Σχολείο, παράλληλα με τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας: Την επόμενη σχολική χρονιά κανείς δεν ξέρει πώς θα λειτουργήσουν τα σχολεία.

Ανεργία, απολύσεις, φοροληστεία, νέες επιθέσεις στα κοινωνικά δικαιώματα της Υγείας και της Παιδείας, κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καταβαράθρωση των μισθών και συντάξεις πείνας αποζητούν το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος της πλουτοκρατίας, μέσω των πολιτικών επιταγών κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ βυθίζοντας την κοινωνική πλειοψηφία στην ανεργία, την απόλυτη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Η προσπάθεια κατάργησης δικαιωμάτων και ελευθεριών, η ποινικοποίηση των αγώνων, οι συμπεριφορές ολοκληρωτικού αυταρχισμού στο δημόσιο βίο της χώρας και η ανεκτική έως νομιμοποιημένη δράση των φασιστικών ναζιστικών οργανώσεων, είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της ραγδαίας διαδικασίας εκφασισμού των φιλελεύθερων κοινοβουλευτικών δημοκρατιών.

Και το Σχολείο;

Ένα κέντρο διερχομένων, εκπαιδευτικών περιπλανώμενων και σαστισμένων που τρέχουν αλλόφρονες να συμπληρώσουν κενά για να «λειτουργήσει» στοιχειωδώς το υπό διάλυση αγαθό της Δημόσιας Παιδείας. Μαθητές στοιβαγμένοι σε υπερπληθωρικές τάξεις αγωνίζονται ασυνείδητα αλλά πεισματικά να κρατήσουν το δικαίωμα στην ευτυχισμένη αθωότητα της παιδικής ηλικίας.

Το σχολείο των παγωμένων αιθουσών, των υποκριτικών δράσεων ωραιοποίησης του αποκρουστικού προσώπου της ημιμάθειας και της προετοιμασίας των αυριανών αναλώσιμων απασχολούμενων, του αποκλεισμού των λειτουργικά και κοινωνικά ευπαθών, της παραγωγής του «υλικού» που θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το σχολείο της φτώχειας και της μιζέριας για τους πολλούς και δευτεροκλασάτους.

Τα διαδοχικά κύματα προσλήψεων αναπληρωτών που καταλήγουν σε «αεράκι» επιχειρούν να νομιμοποιήσουν τη «μονιμοποίηση της αδιοριστίας» και να καλλιεργήσουν την κουλτούρα της κινητικότητας και της ελαστικής εργασίας στη συνείδηση των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας. Ταυτόχρονα λειτουργούν διαλυτικά στη συνοχή του σώματος του συλλόγου διδασκόντων αλλά και στην παιδαγωγική σημασία του σταθερού προσώπου στην παιδαγωγική σχέση μαθητή –εκπαιδευτικού. Όλα στον αέρα λοιπόν για να προτάσσεται η λογική του «εγώ» στη θέση του επικίνδυνου «εμείς».

Το φάντασμα της «Αξιολόγησης» δίνει σάρκα και οστά στο Φόβο. Πώς;

• Προσανατολίζοντας την εστίαση της εκπαιδευτικής πολιτικής από τις υποχρεώσεις του κράτους, από την ευθύνη του στην παροχή ενός δημόσιου αγαθού στην ευθύνη των εκπαιδευτικών για την ποιότητα της εκπαίδευσης που δέχονται οι μαθητές.
• Δημιουργώντας εκ των προτέρων ποσοστώσεις και οδηγώντας σε απολύσεις.
• Νομιμοποιώντας τη διαρκή περικοπή μισθών με άμεση σύνδεση τους με τον αξιολογικό βαθμό, σε συνδυασμό με την καθιέρωση ατομικού μισθολογίου.
• Στοχεύοντας στη δημιουργία κλίματος ανταγωνισμού και διάρρηξης των συλλογικών σχέσεων στα σχολεία.
• Παγιώνοντας το κλίμα φόβου απέναντι στον αξιολογητή σύμβουλο – διευθυντή – προϊστάμενο ώστε αυτό να γίνει καταθλιπτικά παντοδύναμο.

Η Στεριά Είναι Μπροστά Μας…

Ένα ολόκληρο χρόνο, το εκπαιδευτικό κίνημα δίνει καθημερινές μάχες ακυρώνοντας στην πράξη τις προσπάθειες εφαρμογής της αξιολόγησης. Οι δεκάδες χιλιάδες υπογραφές της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών ενάντια στην «Αυτοαξιολόγηση – Αξιολόγηση», τα εκατοντάδες αρνητικά πρακτικά των συλλόγων διδασκόντων, η ακύρωση των σεμιναρίων των στελεχών στα ανθρώπινα οδοφράγματα του Υπουργείου, η στάση των διευθυντών που αρνήθηκαν «να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις» το αποδεικνύουν.

Η πεισματική αντίσταση της ζωντανής εκπαίδευσης τροφοδότησε την ενέργεια και τις αντιδράσεις των εργαζομένων σε όλο τον υπόλοιπο Δημόσιο Τομέα με αποτέλεσμα την καθολική άρνηση συμμετοχής τους στις διαδικασίες της αξιολόγησης στη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού. Ακόμα, οι καθαρίστριες του Υπουργείου των Οικονομικών αναδείχθηκαν σε σύμβολο αντίστασης μιας αποδεκατισμένης κοινωνίας, οι εργαζόμενοι της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά υποχρέωσαν σε άτακτη υποχώρηση κυβέρνηση και εταιρία και απέσπασαν συγκεκριμένες κατακτήσεις, μισθολογικές αυξήσεις και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Γι’ αυτό που μας αξίζει και που ονειρευόμαστε και όχι για μια πραγματικότητα εντός των συνόρων του δικού τους «ρεαλισμού».

Μιλάμε για τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών, τις μορφωτικές και κοινωνικές ανάγκες των παιδιών, τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Πολιτικά αποτελεσματικό και επικίνδυνο είναι εκείνο το κίνημα που σταθερά διεκδικεί όλο τον πλούτο που έχει παράγει ο κόσμος της εργασίας. Διεκδικεί τη ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων, με τον αγώνα ενάντια στην ανεργία για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, με ακώλυτη βαθμολογική – μισθολογική εξέλιξη, με αποκατάσταση των μισθολογικών απωλειών και λιγότερο χρόνο αλλά και χρόνια εργασίας, με 15% για την Παιδεία, με τους απαραίτητους μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών.

Σ’ αυτή τη συγκυρία γίνεται ακόμη πιο έντονη η ανάγκη παρουσίας ενός συνδικάτου αποφασισμένου να ξεκινήσει ανένδοτο αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής-αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Για να συμβεί αυτό πρέπει εμείς οι εκπαιδευτικοί της τάξης να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να αγωνιστούμε για την αλλαγή του γενικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και της Δ.Ο.Ε.

Το εκπαιδευτικό κίνημα μπορεί και οφείλει να συμβάλλει στη δημιουργία  ενός πλατιού, ενωτικού, κοινωνικοπολιτικού και αγωνιστικού μετώπου που θα παλέψει για την ανατροπή της κυβέρνησης, την απαλλαγή από τους πάτρωνες της αντεργατικής – αντιεκπαιδευτικής πολιτικής των ΕΕ και ΔΝΤ, οργανώνοντας μαζικό συντονισμένο αγώνα, μέσα από τις Γεν. Συνελεύσεις των Συλλόγων και των σωματείων, στην εκπαίδευση, στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, σε όλη τη δοκιμαζόμενη κοινωνία.

Διεκδικούμε:

• 20 μαθητές ανά τμήμα, 15 στα τμήματα των νηπιαγωγείων
• Ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο
• Όχι στην αξιολόγηση – χειραγώγηση. Κανένας εκπαιδευτικός αξιολογητής, καμία συμμετοχή στην αξιολόγηση
• Γενναία χρηματοδότηση στο σχολείο αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό.
• Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού  

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ^[1]

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ – ΔΕ ΣΥΓΚΡΟΤΟΥΜΕ ΤΙΣ «ΟΜΑΔΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ»

«Μη δίνετε σημασία στο τι λένε, προσέξτε καλύτερα τι εννοούν»

Στην έκθεση ΟΟΣΑ^[2] για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, η οποία παραγγέλθηκε το 2011 από το υπουργείο Παιδείας και είναι η βάση για τις αλλαγές που υλοποιούνται, «η αυτοαξιολόγηση πρέπει να οργανωθεί με τρόπο ώστε να είναι συγκρίσιμη μεταξύ σχολικών μονάδων και ώστε να μπορεί να επικυρώνεται και να συμπληρώνεται από εξωτερική αξιολόγηση» (σελ. 67).

Η αξιολόγηση και η αυτοαξιολόγηση αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο μέσα από αποφάσεις και τοποθετήσεις της κυβέρνησης και των στελεχών της:

• Δηλώσεις του υπ. Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κ. Μητσοτάκη: «Δεν μπορεί στην ίδια υπηρεσία να είναι όλοι άριστοι. Η αξιολόγηση είναι σύγκριση, μέτρηση και κατάταξη. Θα υπάρχουν ποσοστώσεις».
• Νόμος για την αξιολόγηση στο δημόσιο: καθορίζει ότι το 25% (ανώτερο) μιας υπηρεσίας μπορεί να βαθμολογηθεί με άριστα ενώ πρέπει οπωσδήποτε ένα 15% να βαθμολογηθεί με κάτω της βάσης.
• Το ενιαίο μισθολόγιο καθορίζει ποσόστωση για την αλλαγή βαθμού. Από τον βαθμό Στ στον Ε μπορούν θεωρητικά να περάσουν όλοι, από τον Ε στο Δ οι 9 στους 10, από τον Δ στον Γ οι 7 στους 10, από τον Γ στον Β οι 4 και από τον Β στον Α μόνο οι διευθυντές εκπαίδευσης και οι σχολικοί σύμβουλοι.
• Όμως, ακόμα και η αλλαγή βαθμού έχει απαγορευτεί από το μνημόνιο που ψηφίστηκε το 2011 και την ερμηνευτική εγκύκλιο^[3] του 2012. Εκεί αναφέρεται καθαρά ότι απαγορεύονται οι αυξήσεις και η ωριμάνσεις στο δημόσιο τομέα μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από το 10% (!!!). Η ανεργία που βρίσκεται στο 27,7% και με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθούν αυξάνεται ραγδαία.
• Την ίδια στιγμή στο δημόσιο ξετυλίγεται το σχέδιο μεσαιωνικής μετατροπής των εργασιακών σχέσεων και των μισθών. Απολύονται π.χ. οι σχολικοί φύλακες και στη θέση τους προσλαμβάνονται «ωφελούμενοι» (δε θεωρούνται εργαζόμενοι) με 427 ως 490 ευρώ, για 5 μήνες, χωρίς δικαίωμα ταμείου ανεργίας μετά, χωρίς δικαίωμα αδειών, επιδομάτων κ.λπ., χωρίς να είναι συντάξιμα… Το σχέδιο περιλαμβάνει 250.000 τέτοιες προσλήψεις. Πόσους/πόσες και από εμάς σχεδιάζουν να μας αντικαταστήσουν/μετατρέψουν σε «ωφελούμενους» ; Οι διαθεσιμότητες και οι απολύσεις στο δημόσιο οδηγούν κατευθείαν στις ελαστικές θέσεις εργασίας ή την ανεργία!
• Η αυτοαξιολόγηση είναι ο μηχανισμός για να καταστραφούν «εθελοντικά» τα όποια δικαιώματα και του λαού στο κοινωνικό αγαθό της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών στην εργασία. Η αυτοαξιολόγηση καθιστά τη σχολική μονάδα και τους εμπλεκόμενους σε αυτή (εκπαιδευτικούς, γονείς, μαθητές) υπόλογους για όλες τις ανεπάρκειες, παραλήψεις και αντιεκπαιδευτικές πολιτικές του κράτους και των κυβερνήσεων. Ζητούν από τους εκπαιδευτικούς του σχολείου να βρουν τρόπο αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων!!! Ανάλογα με την τους δείκτες της αυτοαξιολόγησης, τα σχολεία θα κατατάσσονται και θα βαθμολογούνται!!!
• Η εξέλιξη των εκπαιδευτικών πρέπει να συνδέεται με ευρύτερους στόχους της εξέλιξης του σχολείου και του συστήματος, και με την αξιολόγηση, τις πρακτικές ανατροφοδότησης και την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας. ( ΟΟΣΑ σελ. 36 )
• Σύνδεση της ανάπτυξης προγραμμάτων επαγγελματικής εξέλιξης των σχολείων με τα αποτελέσματα του πιλοτικού προγράμματος αυτοαξιολόγησης  ( ΟΟΣΑ σελ.43)
• Ωστόσο, πρέπει   να φροντίσουν, ώστε η αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων να μην σχεδιαστεί και να μην ερμηνεύεται απλώς ως μια γραφειοκρατική υποχρέωση ρουτίνας. Γι’  αυτό   το  λόγο, η αυτοαξιολόγηση πρέπει να οργανωθεί, με τρόπο ώστε να είναι συγκρίσιμη μεταξύ σχολικών μονάδων και ώστε να μπορεί να επικυρώνεται και να συμπληρώνεται από εξωτερική αξιολόγηση.  (ΟΟΣΑ σελ.66)
• Πιο συγκεκριμένα, το Υπουργείο πρέπει: να οργανώσει την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων, έτσι ώστε τα αποτελέσματα να είναι συγκρίσιμα μεταξύ σχολικών μονάδων και να επικυρώνονται και να συμπληρώνονται από εξωτερική αξιολόγηση (ΟΟΣΑ σελ.74)

Έτσι, όταν π.χ. το σχολείο δεν έχει ολοήμερο γιατί το κράτος δε διόρισε εκπαιδευτικούς, καλείται η σχολική κοινότητα να αντιμετωπίσει το πρόβλημα αυτό, για να μη φύγουν οι μαθητές και πάνε στο διπλανό σχολείο που έχει ολοήμερο. Κυβέρνηση και υπουργείο ελπίζουν ότι με το φόβο της απώλειας οργανικών θέσεων και των απολύσεων, η σχολική μονάδα εύκολα θα «αποδεχτεί» να καλύψει την κρατική πολιτική. Κυβέρνηση και υπουργείο θεωρούν ότι με το φόβο και την υποταγή, θα δεχτούμε να συμβάλλουμε στην υποβάθμιση του κοινωνικού αγαθού της εκπαίδευσης, θα συμβάλλουμε για τη μετατροπή της σε εμπόρευμα που προσφέρεται με άξονα το κέρδος, σε όσους έχουν να πληρώσουν.

Κυβέρνηση και υπ. Παιδείας στην προσπάθειά τους να υλοποιήσουν  άμεσα  τις  επιταγές των εντολοδόχων τους Ο.Ο.Σ.Α-Δ.Ν.Τ-Ε.Ε, βάζουν στόχο:

• Τη δημιουργία του απαραίτητου  εκείνου αποθέματος  εκπαιδευτικών  σε κινητικότητα – διαθεσιμότητα-απόλυση  ώστε να καλυφθεί,  στο χώρο της Παιδείας, ο «στόχος» των χιλιάδων απολύσεων που θα γίνουν συνολικά στο Δημόσιο.
• Την προώθηση του «νέου» σχολείου της αγοράς, που θα λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, που οι γονείς θα βάζουν βαθιά το χέρι στη τσέπη κι οι μαθητές θα μαθαίνουν μόνο όσα και ό,τι έχουν ανάγκη οι επιχειρήσεις^[4] .
• Τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών με ταυτόχρονη μισθολογική-βαθμολογική καθήλωση.
• Να προωθηθεί η μετακύληση των ευθυνών και των δαπανών του σχολείου κατευθείαν στους “πελάτες”- γονείς λόγω της συνεχιζόμενης υποχρηματοδότησης της εκπαίδευσης.
• Να επιβληθεί στα στελέχη εκπαίδευσης και ειδικότερα στους διευθυντές, η ευθύνη αναζήτησης για χρηματικών πηγών, με εισφορές από γονείς, δωρεές, ευεργέτες, φιλανθρωπίες κλπ.
• Να πλήξουν δραστικά, συρρικνώνοντας και χειραγωγώντας την παιδαγωγική και διδακτική αυτονομία των εκπαιδευτικών, μέσω της διευρυνόμενης τυποποίησης και ομοιομορφίας των διδακτικών τους πρακτικών, μέσω των πολλαπλών και αλλεπάλληλων διαδικασιών αξιολόγησης και απόδοσης λόγου αλλά και του πολύπλευρου πολιτικοϊδεολογικού ελέγχου της διδακτικής πράξης από το κράτος και τους μηχανισμούς της αγοράς.
• Να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης φορτώνοντας στους εκπαιδευτικούς την ευθύνη για τις δυσλειτουργίες του Δημόσιου Σχολείου.
• Να αποδομήσουν το δωρεάν, δημόσιο και καθολικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, εντείνοντας τις ταξικές ανισότητες και κατηγοριοποιώντας σχολεία, μαθητές και εκπαιδευτικούς.

Με το νέο αξιολογικό πλαίσιο αθωώνεται η καταστροφική πολιτική της ΕΕ, του ΔΝΤ, της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, στην εκπαίδευση και ενοχοποιείται ο εκπαιδευτικός και το δημόσιο σχολείο, για όλα τα εκπαιδευτικά και κοινωνικά δεινά. Την ίδια στιγμή, που οδηγούν στην εξαθλίωση ένα ολόκληρο λαό, επιθυμούν να αξιολογήσουν τα σχολεία για τη σχολική διαρροή και την εγκατάλειψη της μόρφωσης από τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα.

ΑΝΥΠΑΚΟΗ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ!

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα στην προώθηση της πολιτικής της:

• Τα σεμινάρια των διευθυντών ακυρώνονται το ένα μετά το άλλο σε ολόκληρη τη χώρα εξαιτίας των μαζικών κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών.
• Το success story δεν προχωρά και χρειάζεται άλλα 12,5 δις για να πληρώσει τα τοκοχρεολύσια του Μαΐου. Η συζήτηση για νέο δανεισμό και νέα μέτρα έχει φουντώσει.
• 22 Μάρτη λήγουν οι διαθεσιμότητες και είναι κρίσιμο αν θα μετατραπούν σε απολύσεις ή θα υποχρεωθεί να κάνει πίσω έστω και προσωρινά.
• Η κυβέρνηση μόνο σταθερή και δυνατή δεν είναι! Η πολιτική που ακολουθούν είναι απονομιμοποιημένη στη συνείδηση του λαού.

Να βγούμε ΤΩΡΑ στο προσκήνιο για να αλλάξει ο «φόβος» στρατόπεδο!

Να αρνηθούμε τις εντολές τους, να μπλοκάρουμε τα σχέδια τους, να τους υποχρεώσουμε σε αναδίπλωση!

• Κοινό μέτωπο ΔΟΕ – ΟΛΜΕ, κοινή στάση – δράσεις Συλλόγων Π.Ε. – ΕΛΜΕ
• Οι σύλλογοι διδασκόντων να πάρουμε αποφάσεις και με πρακτικό να αρνηθούμε τη συμμετοχή μας στην «αυτοαξιολόγηση» της σχολικής μονάδας.

• Κανείς εκπαιδευτικός να μη συμμετέχει σε «ομάδες εργασίας», να μη δημιουργηθεί καμία ομάδα σε κανένα σχολείο. Κανένας εκπαιδευτικός δεν είναι υποχρεωμένος να θέσει υποψηφιότητα στο σύλλογο διδασκόντων του Δημοτικού ή του Νηπιαγωγείου για συμμετοχή στις «ομάδες εργασίας».
• Οι σχολικοί σύμβουλοι και οι διευθυντές/ντριες των σχολείων να μη συμπράξουν στην προετοιμασία και στην υλοποίηση της αυτοαξιολόγησης.
• Δεν έχουν θέση στο σύλλογο τα στελέχη που προωθούν και εφαρμόζουν την αυτοαξιολόγηση – αξιολόγηση.

[1] http://aee.iep.edu.gr/

[2] http://www.alfavita.gr/sites/default/files/attachments/oosa_paradoteo.pdf

[3] ν.4046/2012, Άρθρο 4: «Από 14-2-2012 και μέχρι το ποσοστό της ανεργίας να διαμορφωθεί σε ποσοστό κάτω του 10%, αναστέλλεται η ισχύς διατάξεων νόμων, κανονιστικών πράξεων, Συλλογικών Συμβάσεων ή διαιτητικών Αποφάσεων, οι οποίες προβλέπουν αυξήσεις μισθών ή ημερομισθίων, περιλαμβανομένων και εκείνων περί υπηρεσιακών ωριμάνσεων.»

[4] http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=COM:2012:0669:FIN:EL:PDF

Ανασχεδιασμός της εκπαίδευσης, Στρασβούργο, Νοέμβριος 2012

Παιδαγωγικός Όμιλος – Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις Π.Ε.

Προγράμματα και διδακτική πράξη: ο σώζων εαυτόν σωθήτω ή μια νέα παιδαγωγική της αντίστασης ;

Μεγάλη αναστάτωση και κινητικότητα παρατηρείται τις τελευταίες ημέρες στα σχολεία όλης της επικράτειας. Μικρά πηγαδάκια στους διαδρόμους και τις γωνίες, μικροί και μεγάλοι εκβιασμοί πίσω από κλειστές πόρτες, συμψηφισμοί και ταλαντεύσεις, καυγάδες στις συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων. Το θέμα : λήγει η προθεσμία για την υποβολή εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Μέσα σε όλη αυτή την αναταραχή, η έννοια project αποκτά νέο περιεχόμενο και σημασία.

Ας ξεκινήσουμε όμως από δυο βασικές παραδοχές μήπως μπορέσουμε να συννενοηθούμε :

Παραδοχή πρώτη : το δημόσιο σχολείο υπάρχει και λειτουργεί για να ικανοποιεί τις (παιδαγωγικές και άλλες) ανάγκες των μαθητών του.

Παραδοχή δεύτερη : Τι είναι τελικά αυτό το project ; Ας δούμε. Project (σχέδιο εργασίας) : «αποτελεί έναν τρόπο ομαδικής διδασκαλίας όπου το περιεχόμενό της σχεδιάζεται, διαμορφώνεται και υλοποιείται με τη συνεργασία όλων» (Frey). Ή, όπως ορίζεται από νεότερους, ένα πλέγμα διδακτικών διαδικασιών που έχουν ως αφόρμηση βιωματικές καταστάσεις. Είναι δηλαδή ανάγκες, προβλήματα και απορίες του παιδιού, που πηγάζουν από την καθημερινή ζωή καθώς και από τις εμπειρίες και τις ανησυχίες που του δημιουργούνται μέσα στον κοινωνικό περίγυρο όπου ζει και ενσωματώνεται.

(Ας μας επιτραπεί εδώ και ένα σχόλιο : ο παιδαγωγικός προοδευτισμός, δεν περιορίζεται σε “διδακτικές τεχνικές”, σε μια τεχνολογία καλύτερης μάθησης. Ιστορικά η μέθοδος project εντάσσονταν σε μια συνολική κοινωνική προοπτική και συγκεκριμένα σε ένα φιλελεύθερο προοδευτισμό – σήμερα ποια είναι επομένως η κοινωνική προοπτική; Ψιλά γράμματα ; Δεν νομίζουμε. Από εμάς δεν περνούν απαρατήρητες οι λανθασμένες προσλήψεις και χρήσεις όρων της προοδευτικής εκπαίδευσης (π.χ. μαθητοκεντρισμός, μέθοδος project, κοινωνική αποτελεσματικότητα, προγράμματα Νέου σχολείου κ.ά.) που χρησιμοποιούνται κατ’ ευφημισμόν από ποικίλους φορείς «καινοτομίας», αλλά και από θεωρητικούς, εκπαιδευτικούς, συμβούλους κλπ. για να δικαιολογήσουν τις συντηρητικού προσανατολισμού παρεμβάσεις/θέσεις τους  στο χώρο της εκπαίδευσης. Όπως δεν περνά απαρατήρητη η μετατόπιση της κυρίαρχης παιδαγωγικής από την ψευδεπίγραφη επίκληση του project στα διδακτικά σενάρια.)

Ερώτημα : έχει τη δυνατότητα ο εκπαιδευτικός μέσα στο σημερινό καπιταλιστικό σχολείο και μάλιστα την περίοδο της κρίσης και της επελαύνουσας αξιολόγησης/απόλυσης να εργάζεται με βάση τις δυο παραπάνω παραδοχές ; Πολύ περισσότερο, έχει δικαίωμα, να τολμά να παρεμβαίνει μετασχηματιστικά στο δικό του  εκπαιδευτικό έργο και να  οργανώνει συγκροτημένα  εναλλακτικές  ριζοσπαστικές προτάσεις ;

Απαντούμε : Η πρώτη παραδοχή αποτελεί τη μοναδική δυνατή αφετηρία για τον εκπαιδευτικό. Διαφυλάσσει το ρόλο του, την κοινωνική, επιστημονική και επαγγελματική του υπόσταση, την κοινωνική του χρησιμότητα και επομένως τη δυνατότητα να επικοινωνεί με τους γονείς και με την εργαζόμενη πλειοψηφία από την ίδια όχθη υλικών συμφερόντων, να οικοδομεί κοινωνικές συμμαχίες, να οργανώνει κοινωνικούς αγώνες.

Επιπλέον, η διαφύλαξη αυτής της παραδοχής, του δίνει τη δυνατότητα να εργαστεί, συλλογικά πρωτίστως αλλά και ατομικά, μέσα και έξω από τις σχολικές αίθουσες για μια παιδαγωγική της αντίστασης, της κριτικής σκέψης, της χειραφέτησης. Στην κατεύθυνση αυτή, χρήσιμη είναι και η μέθοδος project με την προϋπόθεση ότι τηρείται η δεύτερη παραδοχή. Επίσης, απαραίτητη προϋπόθεση (ανάμεσα σε άλλες) είναι ότι ο εκπαιδευτικός θα διαφυλάξει το έργο του και το έργο των μαθητών του μακριά από τις μετρήσεις και καταχωρήσεις των δεικτών αξιολόγησης, ότι η εργασία της σχολικής του τάξης και της σχολικής του κοινότητας δεν θα ρίχνουν νερό στο μύλο αποδόμησης του δημόσιου σχολείου και εξαθλίωσης/απόλυσης των εκπαιδευτικών. Δηλαδή ότι θα αρνηθεί να τοποθετήσει τις διδακτικές πρακτικές του επάνω στη ζυγαριά της αξιολόγησης, πολύ περισσότερο, να τις αναπροσαρμόσει και να τις μεταβάλλει με μοναδικό κριτήριο την αξιολόγηση, δηλαδή να προσανατολίσει τη διδασκαλία του ενάντια στις ανάγκες των μαθητών του !

Βεβαίως όλα αυτά απαιτούν κόπο, μεράκι, χρόνο, ρίσκο και προσπάθεια. Αλλά ποιος είπε ότι ο δρόμος του αγώνα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα ;

Ας αντιστρέψουμε τώρα τις δυο βασικές παραδοχές (οποιαδήποτε ομοιότης με την πραγματικότητα αλλά και πρόσωπα του άμεσου περίγυρού μας δεν είναι καθόλου τυχαία)

Δημόσιο σχολείο : υπάρχει και λειτουργεί για να υπηρετούν οι μαθητές τις ανάγκες του σχολείου και των εκπαιδευτικών, μεταξύ άλλων και  την ανάγκη τους να διαμορφώσουν ένα επαρκή φάκελο και μια πειστική εικόνα για να υποδεχτούν τον αξιολογητή τους με λιγότερο άγχος.

Project (σχέδιο εργασίας) : αποτελεί έναν τρόπο εργασίας που εμφανίζεται ως ομαδική όπου το περιεχόμενό της σχεδιάζεται από μηχανισμούς έξω από τη δυναμική της τάξης (Υπουργείο, Ε.Ε., επιτροπές, κλπ.) και υλοποιείται με την υποχρεωτική συνεργασία όλων  (ιδιαίτερα των γονέων που στην πραγματικότητα την πραγματοποιούν –ι  κατά κύριο λόγο κατ’ οίκον). Ένα πλέγμα διδακτικών διαδικασιών που έχουν ως αφόρμηση βιωματικές καταστάσεις του εκπαιδευτικού. Είναι δηλαδή ανάγκες και προβλήματα του εκπαιδευτικού, που πηγάζουν από την καθημερινή ζωή καθώς και από τις εμπειρίες και τις ανησυχίες που του δημιουργούνται λόγω του εφιάλτη της διαθεσιμότητας/απόλυσης και της επερχόμενης αξιολόγησης. Επίσης, είναι ανάγκες του διευθυντή του, που πηγάζουν από την καθημερινή ζωή καθώς και από τις εμπειρίες και τις ανησυχίες που του δημιουργούνται λόγω της απαίτησης να εμφανίσει «προγράμματα» και να εμπλουτίσει με αυτά το φάκελό του.

Ερώτημα πρώτο : έχει το δικαίωμα ο εκπαιδευτικός, να χρησιμοποιεί τους μαθητές του και τους γονείς τους, να χρησιμοποιεί ώρες του σχολικού προγράμματος με βασικό και κύριο στόχο να εμπλουτίσει το «βιογραφικό» του με επιπλέον bonus ; Ποια είναι η διαφορά αυτού του εκπαιδευτικού με το γιατρό που έχει προαποφασίσει τη διάγνωση και τη φαρμακευτική αγωγή, ή το χειρουργείο που θα προτείνει πριν καν εξετάσει τον ασθενή του μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει τα ιδιοτελή του συμφέροντα, την καριέρα του και τη σχέση του με φαρμακευτικές εταιρείες ; Πως θα χαρακτηρίζατε ένα τέτοιο γιατρό ; Γιατί θα πρέπει να είμαστε επιεικείς με αντίστοιχες πρακτικές στην εκπαίδευση ;

Ερώτημα δεύτερο : και εάν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να γλιτώσει κανείς από την απόλυση ; Μα ελάτε τώρα !  Οι συνάδελφοι της δευτεροβάθμιας που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και πτυχία διαθέτουν, πολλοί από αυτούς μεταπτυχιακά και διδακτορικά και προγράμματα έκαναν πολλοί από αυτούς και από ένα τσουβάλι βεβαιώσεις παρακολούθησης σεμιναρίων διέθεταν. Μάταια όμως. Κάποια από τα σχολεία που έκλεισαν συμμετεχείχαν στο πρόγραμμα αυτοαξιολόγησης. Και τι μ’ αυτό; Όταν έρχεται η ώρα της απόλυσης, η προσφορά του κάθε εκπαιδευτικού, οι τίτλοι και τα πτυχία που αντιστοιχούν σε σπουδές δέκα και πλέον ετών, πόσο δε μάλλον οι προσωπικές συλλογές βεβαιώσεων, προγραμμάτων κλπ. δεν συγκινούν τα μαντρόσκυλα της τρόϊκας. Είναι ο κοινωνικός συσχετισμός που μετράει. Επομένως ;

Δηλώνουμε δημοσίως, ότι θα επιδιώξουμε να πείσουμε την πλειοψηφία των συναδέλφων ότι την ανασφάλεια και το φόβο την πολεμάς με τη συλλογική αντίσταση και την επιστημονική αλλά και κοινωνική αναβάθμιση της διδακτικής μας πράξης και υπόστασης. Ότι δεν πρέπει να πριονίσουμε το μοναδικό κλαδί που μας στηρίζει : το δημόσιο σχολείο και την όποια ικανότητά του απέμεινε να ικανοποιεί τις ανάγκες των μαθητών.

Οι συνάδελφοι που δήλωσαν κάποιο πρόγραμμα με κριτήριο ή κίνητρο την αξιολόγηση κάτω από το καθεστώς φόβου, νομιμοποιούνται εργασιακά και δικαιολογούνται πλήρως παιδαγωγικά να δηλώσουν ότι δεν θα το ολοκληρώσουν για πλείστους παιδαγωγικούς και άλλους λόγους. Δεν θα εγγράψουν δηλαδή τις διδακτικές τους επιλογές – όποιες και αν είναι αυτές – στο χάρτη της αξιολόγησης διότι έτσι θα τις υπονομεύσουν και θα διαταράξουν τις σχέσεις με τους μαθητές τους. Επιπλέον, έχουν το καθήκον, να επαναπροσδιορίσουν και να σχεδιάσουν σε άλλη κατεύθυνση τη διδασκαλία τους με κριτήριο τις δυο πρώτες παραδοχές. Γιατί πρωταρχικό κριτήριο και πυξίδα μας είναι οι ανάγκες των μαθητών μας, σπίτι και οχυρό μας, το δημόσιο δωρεάν σχολείο.

www.paremvasis.gr                                                                                 29/11/2013

ΜΑΣ ΧΑΛΑΝΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ.ΑΣ ΤΟΥΣ ΧΑΛΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΥΠΝΟ!

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΑΚΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 11/9, 7ΜΜ ΣΤΟ 1^Ο-8^Ο Δ.Σ. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ!

Αυτοί που ξεθεμελιώνουν εργατικά – κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά, ξεπουλούν δημόσιο πλούτο, ετοιμάζουν την Ελλάδα των Ε.Ο.Ζ. και «σκοτώνουν» τη νεολαία, που έχουν καταδικάσει εκατομμύρια εργαζόμενους και νεολαία στην ανεργία και τη μετανάστευση, που βυθίζουν την πληροφόρηση στο μαύρο σκοτάδι του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και στέλνουν στο απόσπασμα την ανάπηρη δημοκρατία τους, προετοιμάζουν ιμπεριαλιστικούς πολέμους (όπως στη Συρία) για το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελός τους και το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής…

Αυτοί που θέλουν ένα στα λόγια Δημόσιο, υπεραντιδραστικά αναδιοργανωμένο μέσω χιλιάδων διαθεσιμοτήτων – απολύσεων, όχι για να παρέχει δημόσια – δωρεάν υγεία, παιδεία, ασφάλιση κι άλλα αγαθά, αλλά για να υποτάσσεται στο κεφάλαιο και την αγορά…

Αυτοί που το καλοκαίρι απέλυσαν, για πρώτη φορά τα τελευταία 40 χρόνια, 7.000 δημοσίους υπαλλήλους, ανάμεσά τους 2.500 μόνιμους εκπαιδευτικούς, καταργώντας με μια κοντυλιά ολόκληρες ειδικότητες…

Αυτοί που ως μαθητευόμενοι μάγοι της δημοσιονομικής προσαρμογής κρατούν σε ομηρεία τη δημόσια εκπαίδευση επιδιώκοντας ένα φτηνό σχολείο, προθάλαμο του μορφωτικού αποκλεισμού των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων…

Αυτοί που περικόπτουν τα πάντα. Μισθούς, ασφάλιση-περίθαλψη, σύνταξη και εφάπαξ. Που συγχωνεύουν τα πάντα, σχολεία, νοσοκομεία, την ίδια μας την ζωή. Που επιτίθενται σε ό,τι έφτιαξε ο εργαζόμενος με τους κόπους μιας ζωής, σπίτι, περιουσία, το μέλλον των παιδιών του…

Αυτοί που υποθηκεύουν στους τοκογλύφους του κεφαλαίου όλο το δημόσιο πλούτο αυτού του τόπου μέσω του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας …

Αυτοί που  μας συκοφαντούν ασύστολα, μας χαρακτηρίζουν επίορκους τεμπέληδες, ψυχασθενείς, μας στέλνουν στα πειθαρχικά. Κάνουν τα πάντα για να πάρουν τη δόση, όχι για τους μισθούς (αυτοί άλλωστε επιδόματα πρόνοιας έγιναν, για όσους συνεχίζουν να δουλεύουν), αλλά  για να ξεχρεώνουν τους τραπεζίτες, τα χρέη, τα κέρδη του Ρέστη, του Μπόμπολα και των άλλων κηφήνων και κροίσων της χώρας και της «ευρωπαϊκής οικογένειας»…

Αυτό το φθινόπωρο θα μας βρουν απέναντί τους σε μια γενικευμένη σύγκρουση ανατροπής! Θα μας βρουν στους δρόμους, σε πανεργατικό-παλλαϊκό ξεσηκωμό με ανυποχώρητους αγώνες, με απεργία διαρκείας, καταλήψεις, διαδηλώσεις μέχρι την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής τους.

Γιατί υπάρχει η δυνατότητα να γίνει πράξη ο πανεργατικός ξεσηκωμός, με στόχο την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ, την πτώση της κυβέρνησης και κάθε επίδοξου διαχειριστή της.

Γιατί χιλιάδες εκπαιδευτικοί, μέσα στο κατακαλόκαιρο, κινητοποιήθηκαν και κοινώνησαν το μήνυμα του αγώνα με τον κόσμο της εργασίας και της ανεργίας, έδωσαν θερινά μαθήματα αγώνα, προκάλεσαν μια νέα ανταρσία!

Γιατί χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, στα νοσοκομεία, στα πανεπιστήμια, βρέθηκαν στους ίδιους δρόμους του αγώνα και ετοιμάζονται αποφασιστικά για μαχητική συμπόρευση,  για τον «καυτό Σεπτέμβρη» και το «χτίσιμο» τώρα μιας συντονισμένης απεργιακής κινητοποίησης που θα ανοίξει το κρίσιμο ρήγμα για την ανατροπή.

 

Οι εκπαιδευτικοί της Π.Ε. να πάρουμε τη θέση που μας αντιστοιχεί σ’ αυτή τη μάχη.

 

Με απεργία διαρκείας. Την πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων έως τις 9 Σεπτέμβρη, ολομέλεια προέδρων στις 10 Σεπτέμβρη και την κήρυξη πενθήμερης απεργιακής κινητοποίησης, που θα συνοδεύεται από συλλαλητήρια και πολύμορφες δράσεις, από Δευτέρα 16/9 και με Γ.Σ. για την εκτίμηση της απεργιακής πορείας και τη συνέχισή της.

Με εκλογή απεργιακών επιτροπών από τις Γενικές Συνελεύσεις και κεντρικής απεργιακής επιτροπής, για την οργάνωση της υλοποίησης των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων.

Με δημιουργία απεργιακού ταμείου.

Με συντονισμό του αγώνα μας με ολόκληρο το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα, με μαθητές, γονείς εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και σχεδιασμό της κοινής δράσης.

Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια και δικαιολογίες για μια στάση ανοχής και αναμονής απέναντι στην κυβέρνηση και την κυβερνητική πολιτική ή πολύ περισσότερο αυταπάτες ότι υπάρχει περίπτωση να διασωθεί οτιδήποτε και οποιοσδήποτε αν δεν προχωρήσουμε σε  σύγκρουση τώρα.

Γι’ αυτό λέμε σήμερα που υπάρχουν οι δυνατότητες να απαντήσουμε και να μετατρέψουμε το θυμό και την απελπισία σε ανυποχώρητο αγώνα. Για να τους σταματήσουμε εμείς, γιατί δε θα σταματήσουν μόνοι τους την καταστροφική πολιτική τους.

Μας κήρυξαν τον πόλεμο!!!!!

Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε γιατί  ξέρουμε ότι στη επετηρίδα των απολύσεων περιμένουν κι άλλοι. Δεν έχει νόημα να στοιχηματίζουμε  ποιοι, πότε, πώς;  Οι κυβερνώντες είναι έτοιμοι για όλα. Όπως ομολόγησε ο υπουργός απολύσεων Κ. Μητσοτάκης το «καθεστώς κινητικότητας-διαθεσιμότητας ήρθε για να μείνει». Ακόμα είμαστε στο πρώτο κύμα διαθεσιμοτήτων που βρίσκεται σε εξέλιξη και αφορά 15.000. Έπεται και το δεύτερο κύμα που αφορά 25.000 μέχρι τον Δεκέμβρη. Και το 2014 έχουμε συνέχεια! Αυτά είναι τα συμφωνημένα νούμερα με την Τρόικα που η εμπειρία δείχνει ότι θα πάνε προς τα πάνω, και αργά ή γρήγορα η επετηρίδα των απολύσεων θα φτάσει και στους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας. Δεν θα τραγουδάμε τότε «να δούμε ποιος- ποιος θα φαγωθεί». Δεν μας αρμόζει ο κοινωνικός κανιβαλισμός που μας ωθούν! Τώρα θα δώσουμε τη μάχη, μαζί με τους καθηγητές, τους άλλους αγωνιζόμενους δημοσίους υπαλλήλους, τους ανέργους και τους εξαθλιωμένους από την ασυδοσία των εργοδοτών και του κράτους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, όχι για να διαμαρτυρηθούμε ή να βγάλουμε συμπεράσματα, αλλά για να ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!!!!! Για να πάρουμε τη ζωή μας πίσω!!!

Να αγωνιστούμε για:

Εκπαίδευση και μορφωτική διαδικασία, με βάση τις μορφωτικές δυνατότητες της εποχής μας. Να μην ψηφιστεί το νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο.

Όχι στην εμπορευματοποίηση παιδείας, υγείας, πρόνοιας.

Αυξήσεις στους μισθούς τώρα. Να πληρωνόμαστε για να ζούμε αξιοπρεπώς από τη δουλειά μας.

Δε χρωστάμε, δεν έχουμε, δεν πληρώνουμε φόρους και χαράτσια.

Σταθερή, μόνιμη, αξιοπρεπή εργασία για όλους, ενάντια στην ανεργία και τις απολύσεις.

Δωρεάν, δημόσια, κοινωνικά αγαθά: υγεία, παιδεία, ασφάλιση, συγκοινωνίες, ρεύμα και νερό.

Ελευθερία, δικαιοσύνη και δημοκρατία, για να σκεφτόμαστε, να ζούμε και να αποφασίζουμε εμείς για τις τύχες μας.

Διαγραφή του χρέους, κατάργηση των μνημονίων  και των δανειακών συμβάσεων. Να πάρουμε πίσω αυτά που μας κλέψανε.

Με αυτοπεποίθηση, προετοιμασία, κοινωνικές συμμαχίες, αιτήματα που θα μας συνδέουν με τους άλλους εργαζόμενους και θα δίνουν προοπτική ενός άλλου σχολείου, φιλοδοξούμε να πετύχουμε μια διακλαδική απεργία που με πανεργατική λογική και δικτύωση, θα συγκλονίσει τη χώρα και  με σύνθημα : ή τα τοκοχρεολύσια, τα κέρδη και το νόμισμα τους ή το Ψωμί η Παιδεία και η Ελευθερία του λαού, θα νικήσει.