Πολιτικό και κοινωνικό «τοπίο στην ομίχλη».
Θαρρείς ότι η εικόνα της απόλυτης καταστροφής από το βομβαρδισμένο και μισογκρεμισμένο σχολείο της Γάζας με το διάτρητο από σφαίρες μαυροπίνακα αποτελεί τη σημειολογική απεικόνιση της σημερινής κατάστασης στο Δημόσιο Σχολείο, παράλληλα με τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας: Την επόμενη σχολική χρονιά κανείς δεν ξέρει πώς θα λειτουργήσουν τα σχολεία.
Ανεργία, απολύσεις, φοροληστεία, νέες επιθέσεις στα κοινωνικά δικαιώματα της Υγείας και της Παιδείας, κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, καταβαράθρωση των μισθών και συντάξεις πείνας αποζητούν το ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης προς όφελος της πλουτοκρατίας, μέσω των πολιτικών επιταγών κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ βυθίζοντας την κοινωνική πλειοψηφία στην ανεργία, την απόλυτη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Η προσπάθεια κατάργησης δικαιωμάτων και ελευθεριών, η ποινικοποίηση των αγώνων, οι συμπεριφορές ολοκληρωτικού αυταρχισμού στο δημόσιο βίο της χώρας και η ανεκτική έως νομιμοποιημένη δράση των φασιστικών ναζιστικών οργανώσεων, είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της ραγδαίας διαδικασίας εκφασισμού των φιλελεύθερων κοινοβουλευτικών δημοκρατιών.
Και το Σχολείο;
Ένα κέντρο διερχομένων, εκπαιδευτικών περιπλανώμενων και σαστισμένων που τρέχουν αλλόφρονες να συμπληρώσουν κενά για να «λειτουργήσει» στοιχειωδώς το υπό διάλυση αγαθό της Δημόσιας Παιδείας. Μαθητές στοιβαγμένοι σε υπερπληθωρικές τάξεις αγωνίζονται ασυνείδητα αλλά πεισματικά να κρατήσουν το δικαίωμα στην ευτυχισμένη αθωότητα της παιδικής ηλικίας.
Το σχολείο των παγωμένων αιθουσών, των υποκριτικών δράσεων ωραιοποίησης του αποκρουστικού προσώπου της ημιμάθειας και της προετοιμασίας των αυριανών αναλώσιμων απασχολούμενων, του αποκλεισμού των λειτουργικά και κοινωνικά ευπαθών, της παραγωγής του «υλικού» που θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα και τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το σχολείο της φτώχειας και της μιζέριας για τους πολλούς και δευτεροκλασάτους.
Τα διαδοχικά κύματα προσλήψεων αναπληρωτών που καταλήγουν σε «αεράκι» επιχειρούν να νομιμοποιήσουν τη «μονιμοποίηση της αδιοριστίας» και να καλλιεργήσουν την κουλτούρα της κινητικότητας και της ελαστικής εργασίας στη συνείδηση των εκπαιδευτικών και της κοινωνίας. Ταυτόχρονα λειτουργούν διαλυτικά στη συνοχή του σώματος του συλλόγου διδασκόντων αλλά και στην παιδαγωγική σημασία του σταθερού προσώπου στην παιδαγωγική σχέση μαθητή –εκπαιδευτικού. Όλα στον αέρα λοιπόν για να προτάσσεται η λογική του «εγώ» στη θέση του επικίνδυνου «εμείς».
Το φάντασμα της «Αξιολόγησης» δίνει σάρκα και οστά στο Φόβο. Πώς;
- Προσανατολίζοντας την εστίαση της εκπαιδευτικής πολιτικής από τις υποχρεώσεις του κράτους, από την ευθύνη του στην παροχή ενός δημόσιου αγαθού στην ευθύνη των εκπαιδευτικών για την ποιότητα της εκπαίδευσης που δέχονται οι μαθητές.
- Δημιουργώντας εκ των προτέρων ποσοστώσεις και οδηγώντας σε απολύσεις.
- Νομιμοποιώντας τη διαρκή περικοπή μισθών με άμεση σύνδεση τους με τον αξιολογικό βαθμό, σε συνδυασμό με την καθιέρωση ατομικού μισθολογίου.
- Στοχεύοντας στη δημιουργία κλίματος ανταγωνισμού και διάρρηξης των συλλογικών σχέσεων στα σχολεία.
- Παγιώνοντας το κλίμα φόβου απέναντι στον αξιολογητή σύμβουλο – διευθυντή – προϊστάμενο ώστε αυτό να γίνει καταθλιπτικά παντοδύναμο.
Η Στεριά Είναι Μπροστά Μας…
Ένα ολόκληρο χρόνο, το εκπαιδευτικό κίνημα δίνει καθημερινές μάχες ακυρώνοντας στην πράξη τις προσπάθειες εφαρμογής της αξιολόγησης. Οι δεκάδες χιλιάδες υπογραφές της συντριπτικής πλειοψηφίας των εκπαιδευτικών ενάντια στην «Αυτοαξιολόγηση – Αξιολόγηση», τα εκατοντάδες αρνητικά πρακτικά των συλλόγων διδασκόντων, η ακύρωση των σεμιναρίων των στελεχών στα ανθρώπινα οδοφράγματα του Υπουργείου, η στάση των διευθυντών που αρνήθηκαν «να συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις» το αποδεικνύουν.
Η πεισματική αντίσταση της ζωντανής εκπαίδευσης τροφοδότησε την ενέργεια και τις αντιδράσεις των εργαζομένων σε όλο τον υπόλοιπο Δημόσιο Τομέα με αποτέλεσμα την καθολική άρνηση συμμετοχής τους στις διαδικασίες της αξιολόγησης στη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού. Ακόμα, οι καθαρίστριες του Υπουργείου των Οικονομικών αναδείχθηκαν σε σύμβολο αντίστασης μιας αποδεκατισμένης κοινωνίας, οι εργαζόμενοι της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά υποχρέωσαν σε άτακτη υποχώρηση κυβέρνηση και εταιρία και απέσπασαν συγκεκριμένες κατακτήσεις, μισθολογικές αυξήσεις και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Γι’ αυτό που μας αξίζει και που ονειρευόμαστε και όχι για μια πραγματικότητα εντός των συνόρων του δικού τους «ρεαλισμού».
Μιλάμε για τις ανάγκες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών, τις μορφωτικές και κοινωνικές ανάγκες των παιδιών, τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Πολιτικά αποτελεσματικό και επικίνδυνο είναι εκείνο το κίνημα που σταθερά διεκδικεί όλο τον πλούτο που έχει παράγει ο κόσμος της εργασίας. Διεκδικεί τη ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων, με τον αγώνα ενάντια στην ανεργία για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, με ακώλυτη βαθμολογική – μισθολογική εξέλιξη, με αποκατάσταση των μισθολογικών απωλειών και λιγότερο χρόνο αλλά και χρόνια εργασίας, με 15% για την Παιδεία, με τους απαραίτητους μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών.
Σ’ αυτή τη συγκυρία γίνεται ακόμη πιο έντονη η ανάγκη παρουσίας ενός συνδικάτου αποφασισμένου να ξεκινήσει ανένδοτο αγώνα για την ανατροπή της αντιλαϊκής-αντιεκπαιδευτικής πολιτικής. Για να συμβεί αυτό πρέπει εμείς οι εκπαιδευτικοί της τάξης να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να αγωνιστούμε για την αλλαγή του γενικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και της Δ.Ο.Ε.
Το εκπαιδευτικό κίνημα μπορεί και οφείλει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός πλατιού, ενωτικού, κοινωνικοπολιτικού και αγωνιστικού μετώπου που θα παλέψει για την ανατροπή της κυβέρνησης, την απαλλαγή από τους πάτρωνες της αντεργατικής – αντιεκπαιδευτικής πολιτικής των ΕΕ και ΔΝΤ, οργανώνοντας μαζικό συντονισμένο αγώνα, μέσα από τις Γεν. Συνελεύσεις των Συλλόγων και των σωματείων, στην εκπαίδευση, στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, σε όλη τη δοκιμαζόμενη κοινωνία.
Διεκδικούμε:
- 20 μαθητές ανά τμήμα, 15 στα τμήματα των νηπιαγωγείων
- Ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο
- Όχι στην αξιολόγηση – χειραγώγηση. Κανένας εκπαιδευτικός αξιολογητής, καμία συμμετοχή στην αξιολόγηση
- Γενναία χρηματοδότηση στο σχολείο αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό.
- Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού