Ετικέτα: ΕΠΕΤΕΙΟΣ

74 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΚΑΛΟΓΡΕΖΑΣ

Tο Δ.Σ.  του «ΣEΠΕ» Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ» τιμώντας τον αγώνα και τη θυσία των 22 ηρώων κομμμουνιστών εργατών της Ν. Ιωνίας που εκτελέστηκαν τον Μάρτη του 1944 στο μπλόκο της Καλογρέζας, από τους Γερμανούς ναζί κατακτητές, τους ταγματασφαλίτες και τους δοσίλογους συνεργάτες τους, στέκεται με σεβασμό και ευγνωμοσύνη μπροστά στους νεκρούς αγωνιστές της Εθνικής μας Αντίστασης που μέσα από τις γραμμές του ένδοξου ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της ηρωικής ΕΠΟΝ έδωσαν τη ζωή τους παλεύοντας ενάντια στο βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα που προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία του γέννησε και έθρεψε τον φασισμό και δε δίστασε να ανάψει τη φωτιά του Β΄Παγκόσμιου πολέμου.

 Το Δ.Σ. καλεί τους συναδέλφους να τιμήσουν και τη φετινή επέτειο:

α)   Κάνοντας ιστορική  αναφορά των γεγονότων στους μαθητές μας.

 β) Καταδικάζοντας τα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε και τις πολιτικές ευθύνες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που εμπλέκουν το λαό μας στα επικίνδυνα παιχνίδια των ανταγωνισμών ξένων και ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων.

γ)  Απομονώνοντας τους νέους πολιτικούς απόγονους του Χίτλερ, τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής.

δ) Ξεσκεπάζοντας τον ρόλο της ΕΕ και των ΗΠΑ που εμφανίζονται τάχα ως πολέμιοι του φασισμού, εμφανίζοντάς τον ως κάτι ξένο από τον καπιταλισμό, ενώ πλαστογραφούν την ιστορία, προσπαθώντας να εξισώσουν το θύτη με τα θύματα.

ε) Συμμετέχοντας στην πορεία ιστορικής μνήμης που διοργανώνει το παράρτημα ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ της Ν.Ιωνίας το Σάββατο 17 Μαρτίου 2018 από την πλατεία Αναπήρων στις 11.00 π.μ. και στην κατάθεση στεφάνων στο χώρο του μνημείου των εκτελεσμένων.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973-2017

Έφτασαν ντυµένοι “φίλοι” αµέτρητες φορές οι εχθροί µου τα παµπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά µόνο σίδερο και φωτιά. (…) Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά».

Οδυσσέας Ελύτης

Νοέμβρης 1973 – Νοέμβρης 2017: 44 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον ηρωικό ξεσηκωμό του λαού και της νεολαίας το Νοέμβρη του 1973, ενάντια στη αμερικανοΝΑΤΟική, φασιστική, απριλιανή δικτατορία.
Η διακυβέρνηση της χώρας, την 21η Απριλίου 1967, πέρασε από τα αστικά κόµµατα σε τµήµατα δυνάµεων του στρατού. Το πραξικόπηµα έγινε στο όνοµα του υποτιθέµενου “κοµµουνιστικού κινδύνου”. Οι λόγοι όμως που επέβαλαν τη δικτατορία ήταν η ανάγκη του αστικού πολιτικού συστήµατος να προσπαθήσει να υπερβεί τις αντιθέσεις του, αλλά και για να στηριχτούν οι επιδιώξεις του αµερικανο-ΝΑΤΟικού ιµπεριαλισµού στην περιοχή.
Η εξουσία δεν άλλαξε χέρια. Οι µεγάλοι επιχειρηµατικοί όµιλοι συνέχισαν να την κρατούν, όπως και πριν τη δικτατορία. Αυτό που άλλαξε ήταν η µορφή άσκησής της. Τα µονοπώλια βγήκαν ενισχυµένα απ’ τη χουντική διακυβέρνηση. Τα κέρδη τους εκτινάχθηκαν, ενώ εντάθηκε η εκµετάλλευση της εργατικής τάξης, τσακίστηκε το εργατικό κίνηµα µε την καταστολή.
Η αδυναµία του λαϊκού κινήµατος να αντιτάξει εξαρχής οργανωµένη αντίσταση για να αποτύχει το πραξικόπηµα, παρότι τα σχέδια για επιβολή της δικτατορίας ήταν γνωστά, επιβεβαιώνει πως µονάχα ένα γερά, ταξικά οργανωµένο εργατικό – λαϊκό κίνηµα ριζωμένο στους χωρους δουλειάς που αντιπαλεύει την εξουσία των µονοπωλίων, µπορεί να είναι έτοιµο για να αντιµετωπίσει και τέτοια σχέδια σε βάρος του λαού.
Η αταλάντευτη στάση των αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα στις φυλακές, στις εξορίες και στα βασανιστήρια, αποτέλεσαν οδηγό και έμπνευση στις πρώτες προσπάθειες οργάνωσης του λαϊκού αγώνα.
Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται διεθνής καπιταλιστική οικονοµική κρίση (η λεγόµενη “πετρελαϊκή”), ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σηµειώνει άνοδο.
Ιδιαίτερα, το 1973 υπάρχουν αντιδράσεις και από την εργατική τάξη. Στην πρώτη γραµµή µπαίνουν διεκδικήσεις για την ίδρυση σωµατείων, για τα µεροκάµατα, τα ωράρια, τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οργανώνονται απεργίες στους τυπογράφους της Αθήνας, στους αλιεργάτες της Καβάλας, στους τεχνικούς της “Ολυµπιακής”, στη ΔΕΗ και αλλού. Κινητοποιήσεις οργανώνονται και απ’ τους φοιτητές – σπουδαστές.

Από το 1972 ξεκινούν κινητοποιήσεις µε αιχµή το αίτηµα της διεξαγωγής γνήσιων σπουδαστικών εκλογών. Το 1973, µε αφορµή τον “καταστατικό χάρτη” της Ανώτατης Παιδείας που προωθούσε η χούντα, οι αγώνες κλιµακώνονται. Το Φλεβάρη οι φοιτητές καταλαµβάνουν τη Νοµική για δύο µέρες. Μέσα στους µήνες Μάρτη – Απρίλη γίνονται καταλήψεις, ξανά στη Νοµική και στην Ιατρική, διάφορες κινητοποιήσεις σε άλλες σχολές της Αθήνας, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης.

Αγωνιστικές κινητοποιήσεις οργανώνονται και από αγρότες σε ορισµένους χώρους, γίνονται συλλαλητήρια εναντίον των απαλλοτριώσεων γης που εφαρµόζονταν για την εγκατάσταση µονοπωλιακών οµίλων (π.χ. ΠΕΤΡΟΛΑ).

Παράλληλα, πραγµατοποιούνται και εκδηλώσεις µε καθαρά πολιτικό – αντιδικτατορικό χαρακτήρα. Τέτοιες µέρες κινητοποίησης του λαού ήταν η 28η Οκτώβρη του ’72, η επέτειος του πραξικοπήµατος το ’73 και η Πρωτοµαγιά του ’73. Η ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα, βέβαια, δεν προέκυψε µόνο απ’ το ανέβασµα των µορφών πάλης, αλλά και µε την όξυνση της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Είχε µεγάλη σηµασία, για να προχωρήσει το κίνηµα µπροστά, να ηττηθούν οι απόψεις που αποδέχονταν το λεγόµενο “δηµοκρατικό” εγχείρηµα της χούντας, µε σκοπό να το αξιοποιήσουν, όπως έλεγαν, εκφράζοντας τη λογική του µικρότερου κακού, του “ρεαλισµού”.

Έτσι, φτάσαµε στον Νοέµβρη του ’73 και την κατάληψη του Πoλυτεχνείου, που δεν ήρθε σαν “κεραυνός εν αιθρία” αλλά ήταν η κορύφωση όλης της προηγούµενης αγωνιστικής πορείας του λαϊκού και του νεολαιίστικου κινήµατος.

Ο ξεσηκωµός του Πολυτεχνείου

Το απόγευµα της Τετάρτης (14/11/1973), ξεκινά η κατάληψη του Πολυτεχνείου. Φτιάχνεται ο πρώτος ραδιοφωνικός ποµπός, αρκετός κόσµος µαζεύεται γύρω απ’ το Πολυτεχνείο έως το βράδυ.

Από εκείνη τη στιγµή, η κατάληψη του Πολυτεχνείου καθώς ενώνεται µε το εργατικό – λαϊκό κίνηµα αποκτά χαρακτήρα παλλαϊκού ξεσηκωµού. Δίπλα στο σύνθηµα “Ψωµί – Παιδεία – Ελευθερία”, δυνάµωναν και τα “Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ” και “Κάτω η Χούντα”. Το µήνυµα ήταν πολιτικό, ανατρεπτικό, αντιιµπεριαλιστικό.

Η 16η Νοέµβρη ήταν η µέρα κορύφωσης της εξέγερσης. Οι φοιτητές της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας προχωρούν και αυτοί σε καταλήψεις. Στην Αθήνα, χιλιάδες λαού κατεβαίνουν µε πυκνά και µεγάλα µπλοκ στο Πολυτεχνείο. Οι οικοδόµοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι έχουν τα µαχητικότερα µπλοκ. Περίπου 150.000 λαού είναι στους δρόµους. Η αστυνοµία χτυπά τον λαό, χωρίς να µπορεί να διαλύσει τις διαδηλώσεις. Αργά το απόγευµα, πέφτουν οι πρώτοι νεκροί. 

Ξηµερώµατα της 17ης Νοέµβρη, τα τανκς κυκλώνουν το Πολυτεχνείο. Στις 3 το πρωί, ένα απ’ τα τανκς πέφτει πάνω στην πύλη του Πολυτεχνείου. Η θυσία δεν πήγε χαµένη: `Ανοιξε ο δρόµος για την κατάρρευση της δικτατορίας. Χιλιάδες νέοι και νέες απ’ το παράδειγµα του Πολυτεχνείου διαπαιδαγωγήθηκαν µε τα ιδανικά του οργανωµένου αγώνα.

Τελικά τον Ιούλη του 1974, κάτω από το βάρος της Κυπριακής τραγωδίας, στην οποία η χούντα πρωτοστάτησε, και την τουρκική εισβολή και κατοχή που ακολούθησαν, αλλά και λόγω των αναγκών του ίδιου του συστήµατος, το στρατιωτικό καθεστώς κατέρρευσε, ως αποτέλεσµα του συµβιβασµού που επήλθε ανάµεσα στις ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και του αστικού πολιτικού κόσµου από τη µία και τη χουντική διακυβέρνηση από την άλλη.

Η µορφή άσκησης της εξουσίας το 1974 άλλαξε. Η εξουσία όµως παρέµεινε στα χέρια των εφοπλιστών, των βιοµηχάνων, των τραπεζιτών, των µεγαλοεπιχειρηµατιών. Όσες κυβερνήσεις αναδείχτηκαν από τότε υπηρετούν το κεφάλαιο και τις διεθνείς καπιταλιστικές ενώσεις στις οποίες συµµετέχει.

Σήµερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ στο όνοµα της “γεωστρατηγικής αναβάθµισης” της Ελλάδας στηρίζει τις επιδιώξεις του κεφαλαίου στον ανταγωνισµό µε άλλα µονοπώλια άλλων χωρών. Γι’ αυτό και βάζει πλάτη στα επικίνδυνα πολεµικά σχέδια των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ στην περιοχή. Παίρνει µέρος στις µεγάλες κόντρες µεταξύ των ιµπεριαλιστών ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ρωσίας, Κίνας και άλλων καπιταλιστικών κρατών.

Οι στόχοι της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας είναι εχθρικοί για τη νεολαία και τον λαό. Αφορούν αποκλειστικά τα κέρδη, το κοµµάτι από την πίτα που θέλουν να πάρουν οι µεγάλοι επιχειρηµατικοί όµιλοι της Ελλάδας. Τίποτα θετικό δεν προµηνύει η πιο βαθιά εµπλοκή της Ελλάδας στους ανταγωνισµούς και τους πολέμους των ιµπεριαλιστών.

Οι κόντρες µεταξύ των ιµπεριαλιστών και των αστικών τάξεων κάθε χώρας για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα πετρέλαια, το φυσικό αέριο και τους ενεργειακούς δρόµους της περιοχής µπορούν να οδηγήσουν σε γενίκευση του ιµπεριαλιστικού πολέµου.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ µπλέκει το λαό στα επικίνδυνα πολεµικά σχέδια στην περιοχή καλλιεργώντας την αφέλεια ότι το ΝΑΤΟ µας “προστατεύει”. Όμως:

  • Η στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα έχει τη σφραγίδα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ.
  • Η εισβολή και η κατοχή του 37% της Κύπρου έχουν τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ.
  • Η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο έχει δώσει αέρα στα πανιά των διεκδικήσεων εκ µέρους της τουρκικής πλουτοκρατίας.
  • Το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο.

Το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι καπιταλιστές µετράνε µόνο τα κέρδη τους, τους τζίρους και τα συµφέροντά τους. Στέλνουν τους λαούς να χύσουν το αίµα τους για ξένα προς τις ανάγκες τους συµφέροντα.

Δεν θα γίνουµε κρέας για τα κανόνια των εκµεταλλευτών μας! Παλεύουµε µε τη δική µας σηµαία, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και της νεολαίας. Οι λαοί µε τον αγώνα τους και την αλληλεγγύη τους µπορούν να ανοίξουν έναν ριζικά διαφορετικό δρόµο σε ρήξη µε την εξουσία του κεφαλαίου, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Οι αγωνιστικές παρακαταθήκες, οι ηρωικές εξάρσεις, του λαού και της νεολαίας στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 και η αταλάντευτη στάση των αγωνιστών του αντιδικτατορικού αγώνα στις φυλακές, στις εξορίες και στα βασανιστήρια, αποτελούν οδηγό για τα δικά μας  σημερινά αγωνιστικά βήματα.

 Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου και τα αιματοβαμμένα συνθήματα στην πύλη τους, δίνουν ένα ακόμη ηχηρό μήνυμα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο φασισμό που πρέπει να απαντηθεί σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Αποτελεί χρέος στη μνήμη όλων όσων έδωσαν τη ζωή τους και αγωνίστηκαν για ένα καλύτερο μέλλον να καταδικάσουν και ν’ απομονώσουν ακόμα πιο αποφασιστικά τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, που υπερασπίζεται και εξυμνεί τη στρατιωτική δικτατορία και βρωμίζει την αντιδικτατορική πάλη του λαού και της νεολαίας.

Συσπειρωνένοι στο σύλλογό μας με πίστη στο δίκιο μας, με μαχητικότητα και αποφασιστικότητα, μπορούμε να βάλουμε τη σφραγίδα μας στις εξελίξεις. Τα οράματα και τα ιδανικά για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι ο δρόμος για να οργανώσουμε και να δυναμώσουμε τους αγώνες μας που θα βάλουν στη ζωή αυτά τα οράματα και τα ιδανικά. Έτσι τιμούμε τους νεκρούς μας και δικαιώνουμε τους αγώνες τους.

Ο λαός, η νεολαία, όταν είµαστε οργανωµένοι και ενωµένοι, όταν ξέρουµε γιατί παλεύουµε, µπορούµε να ξεπεράσουµε κάθε δυσκολία. Μπορούµε να αποκτήσουµε τεράστια δύναµη! Βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγµατικό αντίπαλο: την εξουσία του κεφαλαίου, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν. Σήµερα έχουµε περισσότερες αποδείξεις. “Σωτήρες” και “εύκολες λύσεις” δεν υπάρχουν. Παίρνουµε τη ζωή µας στα δικά µας χέρια. 

Συνεχίζουµε την πάλη για να ανατρέψουµε τη δικτατορία των µονοπωλίων και να γίνει ο λαός κυρίαρχος του πλούτου που παράγει!

ΕΠΙ ΑΣΠΑΛΑΘΩΝ

«Τον  έριξαν  χάμω  και  τον  έγδαραν

Τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ

ΤΙΜΑΜΕ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ – ΝΑΖΙΣΜΟ

Η 28η Οκτωβρίου 1940 και η κατοπινή πάλη του ελληνικού λαού ενάντια στη φασιστική τριπλή κατοχή, αποτελούν πηγή έμπνευσης και εξαγωγής πολύτιμων διδαγμάτων, χρήσιμων για το λαϊκό συνδικαλιστικό κίνημα και σήμερα, κυρίως για την ταξική κατεύθυνση που θα πρέπει να έχει ο αγώνας του.

Τιμάμε το ΟΧΙ του ελληνικού λαού ενάντια στο φασισμό – ναζισμό. Τον αγώνα και τους νεκρούς των στρατιωτικών και του λαού στο μέτωπο και τα μετόπισθεν. Τιμάμε όσους συνέχισαν την πάλη ενάντια στη ναζιστική κατοχή και τους ντόπιους συνεργάτες τους, τους εκατοντάδες χιλιάδες λαού και πατριώτες, τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, που έγραψαν λαμπρές σελίδες με τον αγώνα ενάντια στους κατακτητές.

Το στοιχείο της «εθνικής ενότητας», που με αφορμή την 28η του Οκτώβρη, τονίζουν οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις, στοχεύει στην εξαπάτηση του λαού, για να τον κρατούν δεμένο στους κάθε φορά «εθνικούς στόχους» των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που είναι στον αντίποδα των λαϊκών συμφερόντων. Η Ιστορία διδάσκει ότι ούτε το 1940 και τα μετέπειτα χρόνια υπήρξε «εθνική ενότητα», γιατί δεν μπορεί να υπάρξει τέτοια σε μια ταξική κοινωνία, είτε σε καιρό ειρήνης, είτε στον καιρό του πολέμου.

Και τότε, από τη μια μεριά υπήρχε η πλειοψηφία του λαού, που αγωνίστηκε με ανιδιοτέλεια, κυρίως μέσα από τις γραμμές  της μεγαλύτερης αντιστασιακής οργάνωσης του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, που έδωσε σε αυτόν τον αγώνα βαρύ φόρο αίματος τα καλύτερα παιδιά της.

Από την άλλη, υπήρχε η αστική τάξη, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, τόσο αυτές που ανοιχτά συνεργάστηκαν με τον κατακτητή όσο και αυτές που διέφυγαν στο εξωτερικό. Όσες παρέμειναν καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Υπήρχαν οι δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες, τους οποίους εξυμνεί με κάθε ευκαιρία η εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων μεταξύ των τότε καπιταλιστικών κρατών, κυρίως ανάμεσα στις ΗΠΑ – Βρετανία – Γαλλία και Γερμανία – Ιαπωνία – Ιταλία, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, που από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσαν να λυθούν παρά μόνο με τα όπλα. Τον πόλεμο τροφοδότησε η καπιταλιστική κρίση της δεκαετίας του ’30. Ταυτόχρονα, στόχος και των δύο ιμπεριαλιστικών μπλοκ ήταν η καταστροφή του πρώτου εργατικού σοσιαλιστικού κράτους, της Σοβιετικής Ενωσης, που αποτελούσε φάρο για όλους τους λαούς στην πάλη τους για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Κι αυτό, ανεξάρτητα από το ότι οι ΗΠΑ – Βρετανία υποχρεώθηκαν τελικά να συμμαχήσουν με την ΕΣΣΔ.

Στον αγώνα για τη συντριβή του ναζισμού – φασισμού έδωσαν τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους πάνω από 20 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες.

Η προσπάθεια της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να εμφανιστεί ως συνεχιστής του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, για να δικαιολογήσει τα μνημόνια που υπογράφει, τα αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιεί, καθώς και την πλήρη ευθυγράμμισή της με ΝΑΤΟ – ΕΕ, συνιστά ασέλγεια κι αμαύρωση των ηρωικών αγώνων του λαού μας.

Το πιο σημαντικό είναι ότι επικαλείται την εθνική ενότητα για να καλλιεργήσει τις μειωμένες απαιτήσεις και τον συμβιβασμό, να παρασύρει το λαό στο στόχο της «δίκαιης ανάπτυξης», δηλαδή της καπιταλιστικής κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας, που δήθεν είναι το πρωτεύον σήμερα. Αυτός ο σύγχρονος ραγιαδισμός, ντυμένος με αριστερό περιτύλιγμα, καθηλώνει δυνάμεις που σήμερα πρέπει να δράσουν, με γραμμή ρήξης και ανατροπής αυτής  της βαρβαρότητας. Αν αυτή η λογική επικρατούσε τα χρόνια της Κατοχής, δεν θα υπήρχε η εποποιία της Εθνικήςς Αντίστασης και η Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Ένα από τα πιο σημαντικά διδάγματα εκείνης της περιόδου, ιδιαίτερα σήμερα που πυκνώνουν οι εστίες πολέμων, με επίκεντρο την εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου και των αγορών και είναι υπαρκτός ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου, είναι η έμπρακτη επιβεβαίωση της ανάγκης, οι εργαζόμενοι να κατευθύνουν τον αγώνα και την πάλη τους για μια άλλη κοινωνία που θα υπηρετεί τις δικές τους ανάγκες, για να μη βρεθούν κάτω από τη σημαία των εκμεταλλευτών τους, αλλά να χαράξουν τον δικό τους δρόμο για τη δική τους εξουσία.

Η 28η Οκτωβρίου είναι ταυτόχρονα ημέρα έμπνευσης και γνώσης, διδάσκει στο λαό και τη νεολαία να πουν σήμερα το δικό τους ΟΧΙ στην πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης, στα αντιλαϊκά μνημόνια διαρκείας που του επιβάλλουν η ΕΕ και οι κυβερνήσεις για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Είναι ανάγκη ως εκπαιδευτικοί, να πρωτοστατήσουμε για να μάθουν οι μαθητές μας όλη την αλήθεια για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το φασισμό, την ηρωική πάλη του λαού. Να μην περάσει η παραχάραξη και η διαστρέβλωση της ιστορίας των λαών που επιχειρεί η ΕΕ.

Να διδάξουμε τη νέα γενιά ότι ο λαός  μας στηριγμένος στην ιστορία του να αποχτήσει εμπιστοσύνη και δύναμη στην πάλη του για το δίκιο και τη νίκη. Να βαδίσει στο δρόμο της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας, να απαλλαγεί από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, να γίνει αφέντης του πλούτου που παράγει, για να γίνει πραγματικότητα μια κοινωνία, χωρίς φτώχεια, ανεργία, κρίσεις και πολέμους.

Βίντεο αφιέρωμα στην 28η Οκτωβρίου 1940

www.youtube.com/watch?time_continue=17&v=zKzfMh7UU-Y

73 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΚΑΛΟΓΡΕΖΑΣ

Το «Μπλόκο της Καλογρέζας» είναι η πρώτη μεγάλη επιχείρηση των Γερμανών ναζιστών και των ντόπιων φασιστών συνεργατών τους γιατί η Καλογρέζα κι η Νέα Ιωνία κατά τη διάρκεια της κατοχής ήταν   από τις πιο μαχητικές εστίες  της Εθνικής Αντίστασης .

Η εργατούπολη των κλωστοϋφαντουργών και των ανθρακωρύχων, για τη  μεγάλη συμμετοχή των κατοίκων της  στις οργανώσεις του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (Ε.Α.Μ.), του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ) και της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων (Ε.Π.Ο.Ν.), αλλά και στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις καθόλη τη διάρκεια της κατοχής , μπαίνει στο στόχαστρο των καταχτητών μέσω  της προδοτικής κυβέρνησης του δοσίλογου πρωθυπουργού Ιωάννου Ράλλη και του υπουργού  Εσωτερικών και Ασφάλειας Αναστάσιου Ταβουλάρη φανατικόύ  ναζιστή και όργανο της απόλυτης εμπιστοσύνης του διοικητή των Ες-Ες αντιστράτηγου Βάλτερ Σιμάνα και του συνταγματάρχη Βάλτερ Μπλούμε διοικητή της Μυστικής Αστυνομίας και της Υπηρεσία Ασφαλείας.

Η Eιδική Ασφάλεια με τους πληροφοριοδότες που διαθέτει συντάσσει καταλόγους  με ονόματα πρωτοπόρων εργατών και όλων όσων έχουν καταδοθεί ως κομμουνιστές και μέλη του ΕΑΜ και ετοιμάζει εκκαθαρίσεις. Στις 15 Μαρτίου 1944 ο επικεφαλής της Αλέξανδρος Λάμπου κινητοποιεί το σύνολο των ανδρών της Ειδικής Ασφάλειας  με επικεφαλής τον ίδιο,  των Ταγμάτων Ασφαλείας  με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Νικόλαο Πλυτζανόπουλο και ομάδων της Χωροφυλακής υπό τον αρχηγό της, υποστράτηγο Γκίνο και  ζώνουν τη Νέα Ιωνία και την Καλογρέζα.

Εισβάλουν σε σπίτια, τρομοκρατούν γυναίκες και παιδιά, συλλαμβάνουν τους άνδρες και τους οδηγούν, με βρισιές,  κτυπήματα και υπό την απειλή των όπλων, στην πλατεία της εκκλησίας της Ζωοδόχου Πηγής,  εκτελώντας στη συνέχεια 22 άνδρες στο ρέμα του Ποδονίφτη.

Η επίθεση των Γερμανών, των δοσίλογων και ταγματασφαλιτών οργανώθηκε ως μια συντονισμένη, αιματηρή απάντηση ναζιστών και εργοδοσίας όχι μόνο απέναντι στον  αγώνα  κατά των κατακτητών αλλά και απέναντι στις κινητοποιήσεις των εργατών των ανθρακορυχείων για να τσακίσει τη λαϊκή αντίσταση.

 

Σήμερα 73 χρόνια από το μπλόκο της Καλογρέζας τιμάμε τον αγώνα των εργατών και του λαού της Καλογρέζας συνεχίζοντας με αποφασιστικότητα και πείσμα τον δρόμο της τιμής που διάλεξαν οι 22 ήρωες Ιωνιώτες κομμουνιστές μέσα από τις γραμμές του ένδοξου ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της ηρωικής ΕΠΟΝ.

Παλεύουμε το βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα που είναι και η μήτρα που γεννά και θρέφει το φασισμό  και τους φασίστες τους νέους πολιτικούς απόγονους του Χίτλερ, όπως τους εγκληματίες της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας και άλλων φασιστικών οργανώσεων στην Ευρώπη.

Ξεσκεπάζουμε τον ρόλο της ΕΕ και των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ που παρουσιάζουν το φασισμό ως κάτι ξένο από τον καπιταλισμό, αποσιωπώντας ότι την εξουσία στον Χίτλερ στη Γερμανία, την παρέδωσαν οι ιδιοκτήτες γνωστών εταιρειών και τραπεζών πιστεύοντας ότι θα διεξάγει καλύτερα τον πόλεμο για το ξαναμοίρασμα των αγορών καταφέρνοντας να συντρίψει τη Σοβιετική Ένωση.

Καταδικάζουμε  όσους, πλαστογραφώντας την ιστορία, εξισώνουν  το θύτη με τα θύματα, προσβάλλοντας  τη μνήμη των 20 εκατομμυρίων νεκρών του ηρωικού Κόκκινου Στρατού, αλλά και τα εκατομμύρια θύματα του φασισμού στη χώρα μας και σ΄όλο τον κόσμο.

Καταγγέλλουμε την πολιτική ευθύνη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που με πρόσχημα το προσφυγικό εμπλέκει το λαό μας στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστικών οργανισμών ΝΑΤΟ – Ε.Ε  με τη Ρωσία στη Μέση Ανατολή, εγκλωβίζοντας παράλληλα στην πατρίδα μας χιλιάδες πρόσφυγες θύματα των νατοϊκών επεμβάσεων για τα συμφέροντα  αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολυεθνικών.

Το Δ.Σ του Συλλόγου  μας καλεί τους συναδέλφους να τιμήσουν τους νεκρούς αγωνιστές της Εθνικής μας Αντίστασης συμμετέχοντας στην εκδήλωση τιμής που διοργανώνει το παράρτημα ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ της Ν.Ιωνίας την Κυριακή 26 Μαρτίου 2016 στο χώρο του μνημείου των εκτελεσμένων στις 11.00 π.μ.

107 χρόνια από την εξέγερση του Κιλελέρ

 
ΚΙΛΕΛΕΡ 6 ΜΑΡΤΗ 1910
Το Δ.Σ. του ΣΕΠΕ «Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ»  με
αφορμή την επέτειο των 107 χρόνων από την ηρωική εξέγερση των αγροτών του
θεσσαλικού κάμπου χαιρετίζει τους μικρομεσαίους αγρότες υποστηρίζοντας τα
δίκαια αιτήματά τους γιατί αφορούν στην ίδια την επιβίωσή τους.
Τότε, ο αγώνας
της αγροτιάς στράφηκε ενάντια στους τσιφλικάδες καταπιεστές τους, με εξεγέρσεις
και συγκρούσεις με τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής, γιατί το αστικό κράτος
σε συμμαχία με τους μεγάλους γαιοκτήμονες διατηρούσε την εκμετάλλευση της
αγροτικής παραγωγής κάτω από το απαράδεκτο καθεστώς της ύπαρξης και
εκμετάλλευσης των κολίγων, ασκώντας όργιο βίας και τρομοκρατίας.
Σήμερα οι αγώνες
της στρέφονται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και
όλων των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ, της ΚΑΠ, και των μνημονίων, ενάντια στους
δυσβάστακτους φόρους, τις τεράστιες ασφαλιστικές εισφορές, τον ΕΝΦΙΑ και τα
άλλα χαράτσια, που επιταχύνουν τη συγκέντρωση της γης, της παραγωγής και της
εμπορίας των αγροτικών προϊόντων στα χέρια των σύγχρονων «μεγαλοτσιφλικάδων»,
λίγων μεγαλοαγροτών – επιχειρηματιών, οδηγώντας συνεχώς όλο και  περισσότερους μικρομεσαίους αγρότες και
κτηνοτρόφους στον Καιάδα του ξεκληρίσματος.
Όμως οι αγώνες
αυτοί  ανέδειξαν και την αξία της της
αγωνιστικής συμπόρευσης με την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους της
πόλης, τη νεολαία και τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών. Το δυνάμωμα της κοινής μας δράσης είναι η απάντηση στις θεωρίες της
«αναποτελεσματικότητας των αγώνων» που καλλιεργούν οι δυνάμεις του
ευρωμονόδρομου και της εξουσίας των μονοπωλίων για να οδηγούν το λαό στην
εξαθλίωση, με όχημα την «εθνική ομοψυχία» απέναντι στην κρίση και τις
απαιτήσεις των δανειστών.  Είναι η
μόνη ελπίδα για την επιβίωσή μας. Ανοίγουν  το δρόμο για μια άλλη κοινωνία που θα έχει στο
επίκεντρο την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
ΕΡΓΑΤΙΑ – ΑΓΡΟΤΙΑ  ΜΙΑ
ΦΩΝΗ ΚΑΙ  ΜΙΑ  ΓΡΟΘΙΑ!
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Είναι
γνωστό πως το αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα, δηλαδή η απαλλοτρίωση των τσιφλικιών
και το μοίρασμά τους στους αγρότες, δε λύθηκε μετά την Επανάσταση του ’21, αλλά
μετατέθηκε για έναν αιώνα μετά, ενώ στη Θεσσαλία έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις.

 

Η
Θεσσαλία προσαρτήθηκε στην Ελλάδα το 1881, ύστερα από την υπογραφή ειδικής
σύμβασης ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις και την Τουρκία, στο πλαίσιο του
Συνεδρίου του Βερολίνου. Ομως τίποτα δεν άλλαξε στη ζωή των αγροτών του
θεσσαλικού κάμπου. Η γη απλώς άλλαξε χέρια και τον Τούρκο δυνάστη διαδέχτηκε ο
Ελληνας, ο οποίος πολύ συχνά αποδεικνυόταν χειρότερος του προκατόχου του. Πέρα
όμως από αυτό, η κατάσταση των φτωχών αγροτών της περιοχής επιβαρυνόταν και από
τη διεθνή κατάσταση, δεδομένου ότι την εποχή που η Θεσσαλία πέρασε στην
ελληνική επικράτεια, ο παγκόσμιος καπιταλισμός βρισκόταν σε συνθήκες οξύτατης
κρίσης (κρίση του προμονοπωλιακού καπιταλισμού του ελεύθερου ανταγωνισμού).
Ετσι πολλαπλασιάζονταν τα κερδοσκοπικά φαινόμενα γενικά και η κερδοσκοπική
εκμετάλλευση της γης ειδικότερα, με την οποία ασχολήθηκαν σημαντικοί παράγοντες
του ελληνικού χρηματιστικού κεφαλαίου που – ας σημειωθεί – στη συνέχεια
αποκλήθηκαν από το κράτος ως εθνικοί ευεργέτες.
Πώς
ζούσαν, επομένως, οι κολίγοι της Θεσσαλίας τώρα που δεν είχαν τον Τούρκο στο
κεφάλι τους;
«Οι καλλιεργηταί, όπως και
πρώτα – γράφει ο Δ. Μπούσδρας- υποχρεούντο να δίδωσιν εις τον γαιοκτήμονα
(αφέντην), το τρίτον ή το ήμισυ των παραγομένων καρπών, ενοίκιον διά την βοσκήν
των κτηνών, μέγαν αριθμόν ορνίθων και αμνών, ικανήν ποσότητα τυρού, βουτύρου,
καυσοξύλων, αιγών, πεπονιών, χόρτου και αχύρου, να στέλλωσιν εν θήλυ μέλος, ίνα
ζυμώνη και ψήνη το ψωμί της επιστασίας, λείψανον του δικαιώματος της πρώτης
νυκτός: Οι τσιφλικούχοι εξουσίαζον το σώμα των γυναικών και των θυγατέρων των
κολίγων… Κατώκουν (σ.σ. οι κολήγοι) εις τρώγλας και πολλοί συνέτρωγον εν την
αυτή φάτνη με τους όνους των, θνήσκοντες δε, και με αιμάσσουσαν καρδίαν,
ητένιζον τα πέριξ της κλίνης του θανάτου τέκνα των, διότι τα εγκατέλειπον
άστεγα… Οσάκις δε υπεδέχοντο τον αφέντην επισήμως, γονυπετείς, εσύροντο,
εκτύπων το χώμα με το μέτωπον τρεις φορές και εφίλουν τον αριστερόν πόδα του.
Γενικώς δε ειπείν αι μεγάλαι πιέσεις, αι εξαθλιώσεις και αι αφόρηται
ταπεινώσεις δίκην μαστιγίου, έπληττον τα νώτα και είχον κάμει τους χωρικούς
δέκτας ενός επαναστατικού ευαγγελίου…».

 

Τέτοια
ήταν η κατάσταση και ακόμη χειρότερη. Την περιέγραφαν άλλωστε κορυφαίοι αστοί
διανοούμενοι και πολιτικοί της εποχής. Ο Αλ. Παπαναστασίου, για παράδειγμα, σε
μια μελέτη του γραμμένη και δημοσιευμένη την άνοιξη του 1910, γράφει ανάμεσα σε
άλλα:
«Κατά
τον επικρατούντα εις την θεσσαλικήν πεδιάδα οικονομικόν οργανισμόν, η κυριότης
της γης έχει χωρισθή από την καλλιέργειαν αυτής. Η πρώτη ανήκει εις σχετικώς
ολίγους ιδιοκτήτας, η δεύτερα ευρίσκεται εις τας χείρας πολλών γεωργών… Εις
την Θεσσαλίαν η κατανομή της παραγωγής μεταξύ καλλιεργητών και ιδιοκτητών
ρυθμίζεται κατά το σύστημα της επιμόρτου καλλιέργειας… Το σύστημα τούτο είναι
ανεκτό εις πρωτογόνους κοινωνίας και πρωτογόνους αγροτικάς σχέσεις».
Το έδαφος, επομένως, στη Θεσσαλία ήταν αρκετά
γόνιμο για να φυτρώσει, να ριζώσει και να φουντώσει το απελευθερωτικό κοινωνικό
κίνημα των κολίγων, που το πολιτικό του πρόγραμμα, όπως έχουμε ήδη αναφέρει,
συμπυκνωνόταν στο σύνθημα της απαλλοτρίωσης και του μοιράσματος της γης. Ενα
σύνθημα που λέγεται ότι το έριξε πρώτη η Εφημερίδα «Πανθεσσαλική» του Σοφ.
Τριανταφυλλίδη, η οποία έβγαινε στο Βόλο από το 1900, αλλά το πρόβαλαν με όλες
τους τις δυνάμεις οι ριζοσπάστες και οι σοσιαλιστές της εποχής σαν τον Μαρίνο
Αντύπα, που στα 1906 κατέβηκε στη Θεσσαλία και προπαγάνδιζε την ιδέα της
απαλλοτρίωσης των τσιφλικιών, με αποτέλεσμα να τον δολοφονήσουν οι τσιφλικάδες
στις 9/3/1907. Τους κολίγους του θεσσαλικού κάμπου ενέπνευσαν, επίσης, και οι
απεργίες των Βολιωτών καπνεργατών, καθώς και οι αγώνες του Σοσιαλιστικού
Κέντρου του Βόλου, ενώ σημαντική επίδραση άσκησε πάνω τους και το κίνημα στο
Γουδί (15/8/1909), που ως γεγονός συνέβαλε να εδραιωθεί η πίστη τους στον
αγώνα, αν και ως προς τα αιτήματά τους ήταν εντελώς ξένο.
Ο
αγώνας των κολίγων κατά των τσιφλικάδων, στα χέρια των οποίων πέρασαν τα
τσιφλίκια των Οθωμανών, ξεκίνησε, σχεδόν, αμέσως μετά την απελευθέρωση της
Θεσσαλίας, το 1881.
Κι
αυτό γιατί οι τσιφλικάδες, που ήταν, κυρίως, από τους Ελληνες της διασποράς
(Ρωσία, Ρουμανία, Τουρκία κλπ.) και πολλοί – Ζαρίφης,
Ζάππας, Ζωγράφος, Σκυλίτσης, Στεφάνοβικ, Καραπάνος, Μπαλτατζής κ.ά – ήταν άνθρωποι του κεφαλαίου που ασχολούνταν
με χρηματικές και τραπεζικές δραστηριότητες, είχαν διαμορφώσει απάνθρωπες
συνθήκες ζωής για τους κολίγους. Τους υποχρέωναν να εργάζονται από ήλιο σε
ήλιο, δεν τους επέτρεπαν να φιλοξενούν ανθρώπους στα σπίτια τους, να
κυκλοφορούν στους δρόμους μετά τη δύση του ηλίου, ακόμα και να παντρεύονται.
Επιπλέον το αφεντικό είχε το δικαίωμα να ξεπαρθενεύει αυτό τα ανύπαντρα
κορίτσια, να κοιμάται την πρώτη νύχτα του γάμου με τη νύφη – το λεγόμενο
«δικαίωμα της πρώτης νύχτας» – να έχει τις παντρεμένες γυναίκες να συγυρίζουνε
το κονάκι του και να του κάνουν το κέφι…
Στο πλευρό των τσιφλικάδων
ήταν οι τότε κυβερνήσεις, αρνούμενες να ικανοποιήσουν το αίτημα που άρχισαν να
θέτουν οι κολίγοι για ψήφιση γενικού νόμου περί απαλλοτριώσεων των τσιφλικιών.
Η
άγρια και βάναυση εκμετάλλευση από τους τσιφλικάδες και η άρνηση των κυβερνήσεων
να ικανοποιήσουν αυτό το αίτημα, οδήγησαν τους κολίγους στον αγώνα. «Πρόδρομοι»
του ξεσηκωμού του Κιλελέρ είναι πάμπολλες αγωνιστικές αντιδράσεις που
εκδηλώθηκαν σε χωριά των νομών της Θεσσαλίας, από το 1881 μέχρι το 1910.
Να
επισημάνουμε ότι ιδιαίτερο ρόλο σ’ αυτόν τον αγροτικό ξεσηκωμό έπαιξε ο Μαρίνος
Αντύπας. Το 1906 έρχεται από την Κεφαλονιά στον Πυργετό της
Λάρισας, για να αναλάβει επικεφαλής στα κτήματα του θείου του, του τσιφλικά Σκιαδαρέση,
κι αμέσως αρχίζει δράση, γυρνώντας τα χωριά της Θεσσαλίας και καλώντας τους
κολίγους να ξεσηκωθούν κατά των τσιφλικάδων και να τους πάρουν τα κτήματα, ενώ
παράλληλα οργανώνει τους πρώτους «αγροτικούς συνδέσμους». Οι τσιφλικάδες
αντιδρούν και στις 9 Μάρτη του 1907 ο Ιωάν. Κυριακός, επιστάτης
του τσιφλικά Αρ. Μεταξά, δολοφονεί
τον Αντύπα. Οι κολίγοι τον μεταφέρουν νεκρό στα χέρια τους σε μια μεγάλη
απόσταση, από τον Πυργετό στα Τέμπη. Η σορός του εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα
και ενταφιάστηκε στο Ομόλιο.

 

Το κίνημα των κολίγων φουντώνει
Η
πρώτη πράξη συνειδητοποίησης των αγροτών ήταν να δημιουργήσουν δικές τους
οργανώσεις. Ετσι φτιάχτηκε στην Καρδίτσα, αρχικά, ο «Γεωργικός Σύλλογος» και
στη συνέχεια ακολούθησε η δημιουργία αντίστοιχων συλλόγων στη Λάρισα και τα
Τρίκαλα.
Απ’
το 1908 ο θεσσαλικός κάμπος γίνεται αναμμένο ηφαίστειο, έτοιμο να ξεσπάσει. Οι
αγρότες της Θεσσαλίας βρίσκονται σε διαρκή κινητοποίηση. Το Φλεβάρη του 1909
στην Καρδίτσα έγινε το πρώτο μεγάλο αγροτικό συλλαλητήριο. Μικρότερα
συλλαλητήρια έγιναν τον ίδιο μήνα στα Τρίκαλα, Σοφάδες, Αγιά, Τύρναβο και
Φάρσαλα. Στις αρχές του 1910 ο οργασμός κινητοποίησης γενικεύεται σ’ όλο το
θεσσαλικό κάμπο. Οι πρωτοπόροι αγρότες και μερικοί διανοούμενοι
“αγροτόπαιδα” γυρίζουν σε όλα τα χωριά, συγκεντρώνουν τους
δουλευτάδες της θεσσαλικής γης, τους μιλούν για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών
και τους καλούν σε ομαδικό αγώνα, σε παναγροτικά συλλαλητήρια που θα γίνουν σ’
όλες τις θεσσαλικές πόλεις… Η αγανάκτηση των εξεγερμένων κολήγων κορυφώθηκε
τόσο, ώστε άρχισαν να ξεσπούν σε πράξεις βίας κατά των τσιφλικάδων και του
κράτους τους».
Το
πόσο οξυμένα ήταν τα πνεύματα των κολίγων στις αρχές Μαρτίου του 1910, το
δείχνει ένα ακόμη γεγονός: Οταν προετοιμαζόταν το συλλαλητήριο της Λάρισας,
είχε ριχτεί η ιδέα οι χωρικοί να κατέβουν οπλισμένοι, αλλά παρενέβησαν οι
δήμαρχοι των χωριών και συγκράτησαν την αγανακτισμένη αγροτική μάζα. «Οι
Δήμαρχοι – σχολιάζει ο Γ. Κορδάτος –
ήταν μεγαλονοικοκυραίοι που είχαν τον τρόπο τους και φυσικά δεν είχαν
επαναστατική ψυχολογία. Ηταν οι ασυνείδητοι πράχτορες των αστοτσιφλικάδων».
Το μακελειό της 6ης Μαρτίου 1910

Στις 6 Μαρτίου του 1910, ημέρα Σάββατο, πριν καλά – καλά ξημερώσει, οι
κολίγοι απ’ άκρη σ’ άκρη της θεσσαλικής γης, με μαύρες και κόκκινες σημαίες, ξεκίνησαν έχοντας ως προορισμό το μεγάλο
αγροτικό συλλαλητήριο της Λάρισας. Πρώτοι μπήκαν στην πόλη οι κολίγοι του Δήμου
Κρανώνος. Ακολούθησαν οι κολίγοι από τους Δήμους Συκουρίου και Ογχήστου και
κατόπιν από άλλα χωριά, χωρίς να συναντήσουν ιδιαίτερα προβλήματα, αν και ο
στρατός είχε κινητοποιηθεί από τα μεσάνυχτα, ενώ οι αρχές της πόλης στο σύνολό
τους βρίσκονταν επί ποδός πολέμου.

 Οι κολίγοι των απομακρυσμένων περιοχών της
Λάρισας θα έρχονταν στην πόλη με το πρωινό τρένο, το οποίο και περίμεναν από
πολύ νωρίς στο σταθμό του Κιλελέρ (σημερινή Κυψέλη) και του Τσουλάρ (σημερινή
Μελία).
Κι
ενώ οι χωρικοί αποφάσιζαν να διαδηλώσουν ειρηνικά, λίγες ημέρες πριν, οι
εφημερίδες της Αθήνας προετοίμαζαν πολεμικό κλίμα.
«Κινδυνεύομεν
με όσα γίνονται εν Θεσσαλία – έγραφε στην “ΕΣΤΙΑ” ο Αδ. Κύρου – να
προκαλέσωμεν επέμβασιν εξωτερικήν. Είναι καιρός να συνέλθωμεν και να
αντιληφθώμεν ότι δεν είναι καιρός διά πειραματισμούς».
Και
η εφημερίδα «ΑΘΗΝΑΙ» του Πωπ συμπλήρωνε: «Η εν Θεσσαλία εξέγερσις, η παράλογος,
αλλά και όντως αντιπατριωτική κατά την περίοδον ταύτην του πολιτειακού ημών
βίου, πρέπει να περισταλή πάση θυσία…».  Έτσι ξημέρωσε η 6η Μαρτίου του 1910, η μέρα
του μεγάλου συλλαλητηρίου.
Στη
Λάρισα,  συνέρεε πλήθος λαού κι οι
χωρικοί των απομακρυσμένων περιοχών κατέβαιναν τραγουδώντας προς τους σταθμούς
του τρένου. Σε λίγο η εικόνα θα άλλαζε εντελώς.
Στο
Κιλελέρ οι κολίγοι επιβιβάστηκαν στο τρένο για να πάνε στη Λάρισα χωρίς να
βγάλουν εισιτήριο και οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι- ύστερα από διαταγή του
διευθυντή των θεσσαλικών σιδηροδρόμων Πολίτη, που έτυχε να ταξιδεύει με κείνη
την αμαξοστοιχία – τους ζήτησαν να αποβιβαστούν. Η αποβίβαση έγινε χωρίς
αντίσταση. Αλλά ο διευθυντής θέλησε να δώσει και συνέχεια βρίζοντας χυδαία τους
κολίγους που του ανταπάντησαν με γιουχαΐσματα, ενώ ορισμένοι άρχισαν να
πετροβολούν την αμαξοστοιχία. Τα αίματα άναψαν, οι βρισιές από μέρους του
Πολίτη συνεχίστηκαν κι οι κολίγοι αγρίεψαν. Τότε εκείνος ζήτησε από τον
αξιωματικό στρατιωτικής δύναμης, που βρισκόταν στο τρένο και πήγαινε στη Λάρισα
για το συλλαλητήριο, να αντιμετωπίσει ένοπλα τους αγρότες. Ο καραβανάς
υπάκουσε. Διέταξε ευζώνους και φαντάρους να πυροβολήσουν το πλήθος. Τρεις
αγρότες – ο Στέφανος Ακριβούσ(λ)ης ή Ευαγγέλου, ο Αντώνης Δημητρίου και ο Μπόκας – πέφτουν νεκροί από τα βόλια των τσολιάδων και
τραυματίζονται πολλοί.  Το αίμα έβαψε τον
κάμπο.
Το
τρένο αγκομαχώντας έφτασε στο σταθμό Τσουλάρ, όπου κι εκεί βρίσκονταν
συγκεντρωμένοι κολίγοι για το συλλαλητήριο, αλλά δε σταμάτησε να τους πάρει.
Νέα ένταση. Η οργή των κολίγων στο κατακόρυφο. Οι τσολιάδες από τα
παράθυρα  ξαναρίχνουν στο ψαχνό και η γη
ξαναβάφεται στο αίμα. Ο Αθανάσιος
Νταφούλης ή Σαρτζελαριώτης μένει στον τόπο
και τραυματίζονται άλλοι 15, ανάμεσά τους οι Θ.
Νικουρδάς, Β. Βασιλόπουλος, Δ. Δημόπουλος, Ι. Συριγιάννης, Ν. Μπάκος, Β.
Θεοχαρόπουλος και ο 15χρονος Σπύρος Τριτάρης. Το αίμα κυλάει
άφθονο.
Οι
δολοφονικές επιθέσεις του στρατού κατά των κολίγων γίνονται γνωστές στ’ αδέλφια
τους που είναι συγκεντρωμένοι στη Λάρισα κι αρχίζουν να διαμαρτύρονται. Οι
δυνάμεις καταστολής ζητούν τη διάλυσή τους, αλλά αυτοί δεν υποχωρούν.
Φωνάζοντας «κάτω οι τσιφλικάδες» κινούνται κατά κύματα προς την πλατεία της πόλης.
Στην
οδό Φαρσάλων, στην είσοδο της πόλης, ο υπίλαρχος Χρύσης και ο ανθυπίλαρχος Σκανδάλης διατάζουν πυρ. Ο Αποστόλης
Μπατάλας, από τη Νίκαια, τραυματίζεται βαριά και πεθαίνει
λίγο αργότερα. Τραυματίζονται κι άλλοι πολλοί, κι ανάμεσά τους οι Απ. Μπάνταρης, Θ. Γκουλέμας, Ζ. Καραμπέρης.Τα
θύματα θα ήταν πολύ περισσότερα αν κάποιοι υπαξιωματικοί από το Βόλο και τον
Πειραιά, που είχαν φιλοαγροτικά αισθήματα και προοδευτικές ιδέες, δε ζητούσαν
από τους φαντάρους να μη «χτυπάνε στο ψαχνό».
Η
είδηση της αιματοχυσίας δεν άργησε να φτάσει στους συγκεντρωμένους στη Λάρισα.
Οι σκλάβοι της γης διαμαρτύρονται, φωνάζουν εναντίον των δολοφόνων, ζητούν γη
και δικαιοσύνη. Οι δυνάμεις καταστολής χτυπούν στο ψαχνό. Χύνεται και πάλι
αίμα, γίνεται μάχη σώμα με σώμα και οι αγρότες βγαίνουν νικητές. Παρά τις
άγριες επιθέσεις οι αγρότες καταφέρνουν να φτάσουν στην πλατεία, μπροστά στο ξενοδοχείο «Πανελλήνιον»,
όπου πραγματοποιείται η μεγάλη συγκέντρωση. Εκεί, κάποιοι πολιτικάντηδες –
δήμαρχοι και άλλοι – πήγαν να πάρουν το λόγο, αλλά οι κολίγοι δεν τους άφησαν.
 Ο νομάρχης, ο αστυνόμος και ο φρούραρχος,
βλέποντας πως δεν είναι εύκολη υπόθεση η επιχείρηση καταστολής των αγροτών,
ύστερα από πολλή ώρα μάχης, διατάσσουν το στρατό να σταματήσει το πυρ. Ετσι το
συλλαλητήριο θα καταλήξει με την έγκριση του παρακάτω ψηφίσματος που στάλθηκε
τηλεγραφικώς στην Αθήνα, στην κυβέρνηση και τη Βουλή:
«Απας
ο γεωργικός λαός Λαρίσης συνελθών πανοικεί σήμερον Λάρισαν ίνα εκφράση βαθύν
πόνον και πικρόν παράπονον διά την μη υποβολήν και επιψήφισην του νόμου περί
απαλλοτριώσεως των τσιφλικίων και προικοδοτήσεως γενναιοτέρας του Γεωργικού
Ταμείου
Α π α ι τ ε ί
α)
Την άμεσον επιψήφισιν του νομοσχεδίου περί απαλλοτριώσεως των τσιφλικίων και
διανομήν των Ζαππείων κτημάτων.
β)
Την γενναιοτέραν προικοδότησιν του γεωργικού ταμείου διά της διαθέσεως του όλου
φόρου των αροτριώντων κτηνών και παντός ό,τι νομίζει η Κυβέρνησις καλύτερον.
γ)
Εκφράζει την βαθείαν λύπην και οδύνην του διά την εκ μέρους των αρχών της
Πολιτείας άδικον επίθεσιν κατά του φιλησύχου και νομοταγούς λαού, ης θύματα
υπήρξαν άοπλοι και λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας».
Μετά
το μακελειό της 6ης Μαρτίου του 1910 η κυβέρνηση του Στ. Δραγούμη οργάνωσε
δίκες κατά των αγροτών. Οι κατηγορούμενοι, όμως, αγρότες αθωώθηκαν. Ο αγώνας
τους δεν πήγε χαμένος. Το αγροτικό κίνημα μετά το Κιλελέρ φούντωσε σε όλη την
Ελλάδα και λίγα χρόνια αργότερα ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να δημοσιεύσει διάταγμα
για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών.
Σήμερα,
οι αγρότες αντιμετωπίζουν καινούργια οξυμένα προβλήματα και τον κίνδυνο να ξεκληριστούν
οπό τη γη τους. Ομως το Κιλελέρ μένει εκεί, φάρος φωτεινός για να τους δείχνει
το δρόμο της νίκης.

 

Μετά το Κιλελέρ
Το
αγροτικό κίνημα μετά το Κιλελέρ φούντωσε σε όλη την Ελλάδα και λίγα χρόνια
αργότερα ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να δημοσιεύσει διάταγμα για την απαλλοτρίωση
των τσιφλικιών. Στα 1911 η κυβέρνηση του Βενιζέλου απαγόρευσε τις εξώσεις των
κολίγων από τα τσιφλίκια, ενώ στην αναθεώρηση του Συντάγματος πέρασε διάταξη
που έδινε τη δυνατότητα απαλλοτρίωσης ιδιοκτησιών όχι μόνο για λόγους «δημόσιας
ανάγκης», αλλά και για λόγους «δημόσιας ωφέλειας». Τυπικά τουλάχιστον ο δρόμος
ήταν ανοικτός για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών, αλλά η πολιτική ηγεσία της
αστικής τάξης, με επικεφαλής τον Βενιζέλο δεν είχε την πρόθεση να προχωρήσει
στην υλοποίηση μιας τέτοιας πολιτικής πολύ περισσότερο που η μεγάλη ιδιοκτησία
γης εκείνη την εποχή δεν ήταν απλά φεουδαρχικό υπόλειμμα αλλά, κυρίως,
μετασχηματισμός αυτού του υπολείμματος σε οικονομική δραστηριότητα της αστικής
τάξης πάνω στη γη. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 1907 έως το 1914 το κράτος
απαλλοτρίωσε μόλις 54 τσιφλίκια, δηλαδή το ένα δέκατο των τσιφλικιών της
Θεσσαλίας.
Με
τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ελληνική επικράτεια
σχεδόν διπλασιάζεται, το πρόβλημα της μεγάλης γαιοκτησίας παίρνει μεγάλες
διαστάσεις και η ανάγκη ρύθμισή τους καθίσταται επιτακτική, δεδομένου ότι
πιεστικά προβάλλει και το ζήτημα της εγκατάστασης των προσφύγων που έχουν
δημιουργήσει οι πόλεμοι. Λίγο αργότερα, βέβαια, το προσφυγικό θα αποκτήσει
εκρηκτικές διαστάσεις, λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής και της υποχρεωτικής
ανταλλαγής πληθυσμών.
Το
1917 η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου προωθεί την αναγκαστική απαλλοτρίωση
των κτημάτων που ξεπερνούσαν τα 1.000 στρέμματα και κατοχυρώνει νομικά το
δικαίωμα των κολίγων και των εργατών γης να πάρουν γη είτε από απαλλοτριωμένα
τσιφλίκια είτε από γαίες του Δημοσίου. Εντούτοις, δεν απαλλοτριώθηκε κανένα
μεγάλο τσιφλίκι μέσα στο 1917, ενώ στα 1918 απαλλοτριώθηκε μόνο ένα. «Ο
Βενιζέλος – γράφει ο Κορδάτος –
έκανε πάλι το φιλοαγρότη, αλλά ο φιλοαγροτισμός του ήταν στα χαρτιά. Επρεπε ν’
αναγκαστεί από την πίεση των κολλιγάδων για να απαλλοτριώσει τα μεγάλα
τσιφλίκια».

 

Το
ζήτημα των απαλλοτριώσεων των τσιφλικιών φαίνεται να μπαίνει σε κίνηση μετά τη
Μικρασιατική Καταστροφή και υπό την πίεση του προσφυγικού προβλήματος που
αποκτάει ασφυκτικό χαρακτήρα. Ετσι η κυβέρνηση Πλαστήρα στις 15 Φεβρουαρίου του
1923 υιοθετεί διάταγμα το οποίο, μεταξύ άλλων, έδινε τη δυνατότητα να αρχίζει η
απαλλοτρίωση πριν την καταβολή αποζημίωσης. Αλλο επίσης διάταγμα αναφορικά με
τις απαλλοτριώσεις τσιφλικιών προωθείται το Νοέμβρη του 1925. Εντούτοις,
οριστική λύση του προβλήματος δε δίνεται. Σύμφωνα με τη γεωργική απογραφή του
1929, ένας πολύ μικρός αριθμός γαιοκτημόνων συνέχιζε να ελέγχει τεράστιες εκτάσεις.
Για παράδειγμα, 397 γαιοκτήμονες είχαν ο καθένας καλλιεργούμενες εκτάσεις πάνω
από 5.000 στρέμματα, 1041 γαιοκτήμονες είχαν ο καθένας από 1.000 έως 5.0000
στρέμματα, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών αρκούνταν σε μικρές και
συχνά μη βιώσιμες οικονομικά εκτάσεις αφού 358.718 απ’ αυτούς είχαν από 1 έως
10 στέμματα καλλιεργήσιμης γης και άλλοι 334.618 αρκούνταν σε καλλιεργήσιμη γη
από 11 έως 30 στρέμματα. Το χαρακτηριστικό, πάντως, αυτής της περιόδου, της
περιόδου μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ειδικότερα μετά τη Μικρασιατική
Καταστροφή, είναι ότι το αγροτικό ζήτημα συνδέεται όλο και περισσότερο με το
κοινωνικό ζήτημα, με την οργανωμένη πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική
τάξη.

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ! Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ !

Σαράντα τρία χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον
ηρωικό ξεσηκωμό του λαού και της νεολαίας το Νοέμβρη του 1973 ενάντια στη
στρατιωτική  αμερικανοκίνητη  δικτατορία.
Παραμονές της μεγάλης αντιστασιακής επετείου,15 του
Νοέμβρη, χωρίς αιδώ,  η συγκυβέρνηση  υποδέχεται τον πρόεδρο των ΗΠΑ σε μια
επικίνδυνη για την ειρήνη, στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής,  χρονική συγκυρία.
Ως εκπαιδευτικοί 
έχουμε  χρέος να διδάξουμε τους
μαθητές τους την αλήθεια για τον μεγάλο, λαϊκό ξεσηκωμό το Νοέμβρη του ’73. Για
το ρόλο που έπαιξαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στην επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας
 για την υπεράσπιση των συμφερόντων ξένων
και ντόπιων βιομηχάνων, εφοπλιστών και τραπεζιτών.
Όλων αυτών που και σήμερα βομβαρδίζουν τη Συρία, τη
Λιβύη, σκορπούν τον θάνατο, δημιουργούν καραβάνια προσγύγων και πνίγουν παιδιά
στο Αιγαίο, που ετοιμάζονται για νέες επεμβάσεις εμπλέκοντας, με ευθύνη και της
ελληνικής κυβέρνησης, τον λαό μας στα πολεμικά παιχνίδια των
ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών τους για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών.
Να φανερώσουμε τον ρόλο  της  ναζιστικής  Χρυσής  Αυγής,  που  τα
μέλη της ως θαυμαστές  των πρωτεργατών
του πραξικοπήματος υποστηρίζουν  ότι  «στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν νεκροί» !  και ότι «ο λαός με τον Παπαδόπουλο περνούσε
καλά».
Να καταδικάσουμε  όσους αμφισβητούν τη σκληρή, αντιδικτατορική
πάλη  λαού και νεολαίας, για να τεκμηριώσουν
την άποψη  της αναποτελεσματικότητας των
αγώνων και του «τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει» ώστε να αποδεχτεί η νέα
γενιά  τον συμβιβασμό και τη μοιρολατρία.
Να πούμε ξεκάθαρα στα παιδιά
ότι:
Α)  Όταν ο λαός ξεπέρασε τους φόβους του και
πίστεψε στη δύναμή του, οργανώθηκε και γκρέμισε 
ένα καθεστώς που φάνταζε ανίκητο.
Β) Η μετάβαση απ’ τη στρατιωτική δικτατορία στην
αστική δημοκρατία δεν έδωσε ουσιαστική και οριστική λύση στα λαϊκά προβλήματα
της φτώχειας, της ανεργίας, της διαρκούς υπονόμευσης των κατεκτημένων λαϊκών
δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Γ) Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ικανοποιήσει ούτε
τις λαϊκές ανάγκες ούτε να εξασφαλίσει ειρήνη για τους λαούς.
Δ) Οι κρίσεις, η ανεργία, η φτώχεια, οι
ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι θα υπάρχουν όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια αυτών
που κάποτε επέβαλαν τη χούντα  για να βγάλουν περισσότερα κέρδη  και εξακολουθούν και σήμερα, με άλλο πολιτικό
σύστημα, να εκμεταλλεύονται  τον
εργαζόμενο  λαό και  να τσακίζουν τα μορφωτικά δικαιώματα των
παιδιών του .
  Γι΄ αυτό και το σύνθημα «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ –
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» παραμένει και σήμερα επίκαιρο.
Οι εκπ/κοί μαζί με την  εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της
πόλης και του χωριού μπορούμε με τη δική μας συμμαχία να δυναμώσουμε την πάλη
μας για την ανάκτηση των απωλειών μας, την κάλυψη των σύγχρονων λαϊκών  εργασιακών, συνδικαλιστικών  και  ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, για μια παιδεία
που δεν θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς, αλλά τις σύγχρονες
μορφωτικές  ανάγκες των παιδιών της
λαϊκής οικογένειας, με εκπαιδευτικούς με μόνιμη και σταθερή δουλειά, για την
απελευθέρωση του λαού μας και της χώρας από τα δεσμά των μονοπωλίων, της ΕΕ και
του ΝΑΤΟ .

Το Δ.Σ. του
συλλόγου εκπ/κων « Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ» καλεί τους  συναδέλφους να τιμήσουν τον ηρωικό ξεσηκωμό στο
Πολυτεχνείο, τους νεκρούς του Νοέμβρη, που αποτέλεσε το κορυφαίο γεγονός της
αντιδικτατορικής πάλης και να πάρουν μαζικά μέρος στην συγκέντρωση στην Ομόνοια
στις 15/11 ώρα 6.30μ.μ  ενάντια στην
επίσκεψη Ομπάμα στις εκδηλώσεις γιορτασμού και στην πορεία  στις 17/11 προς την Αμερικάνικη πρεσβεία.

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

 Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 
«Σαράντα δύο χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον
ηρωικό ξεσηκωμό του λαού και της νεολαίας το Νοέμβρη του 1973 ενάντια στη
στρατιωτική  αμερικανοκίνητη  δικτατορία.
Το Δ.Σ. του συλλόγου εκπ/κων « Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ» καλεί
τους  συναδέφους να τιμήσουν τον ηρωικό
ξεσηκωμό στο Πολυτεχνείο, τους νεκρούς του Νοέμβρη, που αποτέλεσε το κορυφαίο
γεγονός της αντιδικτατορικής πάλης και να πάρουν μαζικά μέρος στις εκδηλώσεις
γιορτασμού και στην πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία.
Οι νέες και οι νέοι, οι μαθητές μας ,  έχουν δικαίωμα και πρέπει να μάθουν την
αλήθεια για το λαϊκό ξεσηκωμό το Νοέμβρη του ’73. Να μάθουν για το ρόλο που έπαιξε
η στρατιωτική δικτατορία για την προάσπιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας,
των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Αυτών που και σήμερα βομβαρδίζουν τη Συρία, τη Λιβύη,
σκορπούν το θάνατο ξεσπιτώνουν και πνίγουν παιδιά στο Αιγαίο.
Οι εκπαιδευτικοί 
έχουν χρέος να φανερώσουν στους μαθητές τους το ρόλο  της  ναζιστικής Χρυσής  Αυγής, που ρίχνει λάσπη και συκοφαντεί την
αντιδικτατορική πάλη του λαού και της νεολαίας, που χώρις ντροπή  υποστηρίζει ότι  « στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν νεκροί»  και ότι «ο λαός περνούσε καλά».  Να καταδικάσουν  όσους διαστρεβλώνουν  ή αμφισβητούν τη σκληρή πάλη καθ’ όλη την
7ετία, για να αναπτυχθεί η αντίσταση του λαού και της νεολαίας, για να σπάσει ο
φόβος, ο συμβιβασμός και η μοιρολατρία. Γιατί τη  χούντα την έριξε ο λαός  με τους αγώνες του κι ας φάνταζε ανίκητη.
Να δυναμώσουν την πάλη τους μαζί με τους άλλους
εργαζόμενους για τα δικαιώματα, το δίκιο και την απελευθέρωση του λαού μας και
της χώρας από τα δεσμά των μονοπωλίων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Αυτός είναι ο
δρόμος για να επιβάλουμε σήμερα μέτρα ανακούφισης της λαϊκής οικογένειας που
πληρώνει τα βάρη της κρίσης, να εμποδίσουμε νέα μέτρα που προωθεί το κεφάλαιο
και τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ.
Σήμερα, χρειάζεται να είμαστε όλοι  σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα, γιατί η
ελληνική κυβέρνηση εμπλέκει τη χώρα και το λαό στους επικίνδυνους σχεδιασμούς
των ιμπεριαλιστών στην περιοχή της Αν. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής, για τα
συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή συγκαλύπτει τον πραγματικό
ρόλο των «συμμάχων» της χώρας, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, σε βάρος του λαού. Όπως
τότε, έτσι και σήμερα, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι παράγοντες αμφισβήτησης των
κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας και εμπλοκής του λαού σε επικίνδυνες
περιπέτειες. Καλλιεργεί  αυταπάτες ότι η
ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή και το ΝΑΤΟ να αυτοδιαλυθεί.
Η μετάβαση απ’ τη στρατιωτική δικτατορία στην
αστική δημοκρατία δεν έδωσε ουσιαστική και οριστική λύση στα λαϊκά προβλήματα
της φτώχειας, της ανεργίας, της διαρκούς υπονόμευσης των κατεκτημένων λαϊκών
δικαιωμάτων και ελευθεριών. Γιατί αυτοί που επέβαλαν τη χούντα  για να βγάλουν περισσότερα  κέρδη , εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται  τον λαό.
Σήμερα αποδεικνύεται ότι ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται,
δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες ούτε να εξασφαλίσει ειρήνη για
τους λαούς. Οι κρίσεις, η ανεργία, η φτώχεια, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι θα
υπάρχουν όσο η εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια των βιομηχάνων, των εφοπλιστών
και των τραπεζιτών.
Οι εκπ/κοί μαζί με την  εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα
μπορούμε με τη δική μας συμμαχία να κατακτήσουμε τα σύγχρονα δικαιώματά μας,
μια παιδεία που δεν θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς, και με την πάλη μας
για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης  να γίνουμε
κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουμε.
Το  σύνθημα 
για  
«ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» 
είναι  

ακόμα  επίκαιρο.


ΤΟ  ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 
ΖΕΙ !